Καρτ ποστάλ

ΗΘΕΛΑ από καιρό να σου αποστείλω μια ωραία εντυπωσιακή κάρτα με δυο κουβέντες παραπάνω. Κάτι λίγο να σου περιγράψω απ' όσα έζησα μέχρι τώρα, για εκείνους τους παλιούς φόβους που τους ξεπέρασα εδώ με άλλους καινούργιους, για τη γάτα που δεν κράτησα τελικά στο σπίτι μα της άνοιξα την πόρτα να βρει αλλού την τύχη της, το στοργικό φιλί που μου 'λειπε πάντοτε από στοργικά στόματα. Αρνήθηκα να σημειώσω τις αλήθειες που είχα συγκεντρωμένες στο μυαλό μου - ξέρεις πως τις αποστηθίζω μα, άτολμος καθώς είμαι, τις παραπετάω κυριολεκτικά ανάμεσα σε άλλες σκέψεις, αγωνίες, καθημερινότητες. Αρνήθηκα να σου γράψω με ποιητικό τρόπο για τα νυχτερινά αηδόνια, τον μάγο που δεν ξέρει να λέει ψέματα, το σχοινί που κρεμιέται από ψηλά κι ενίοτε αναρωτιέμαι πού καταλήγει, το γέλιο των δελφινιών στα ρηχά και τα χαμένα διαμάντια στις τσέπες μου. Θέλω να ρωτήσω για σένα. Εάν άντεχες την οριστική απουσία μου. Κι εάν ανέπνεες εφόσον δεν σου έγραφα τώρα. Δες προσεκτικά την πρόσοψη αυτής της κάρτας. Θα καταλάβεις τι ζω μέσα μου από την εξωστρέφεια του φωτισμού σ' αυτήν την πλατεία, τις δύο κρήνες στην άκρη, το καμπαναριό, τη φιγούρα ενός σκελετωμένου ανδριάντα. Δεν μοιάζω με αυτό που θυμάσαι. Λοιπόν, μην έρθεις εδώ. Αυτή η ερημία είμαι.

*

ΤΗ δεύτερη ημέρα επισκεφθήκαμε το χειρότερο σημείο της πόλης! Έτσι μας διαβεβαίωναν κατόπιν οι ντόπιοι, που δεν κατάλαβαν, δεν θα μπορούσαν ν΄αντιληφθούν τον στόχο αυτού του ταξιδιού. Σήμερα, την τέταρτη ημέρα πια, θα σου πω την αλήθεια: εκεί ανακάλυψα την πιο ήπια αίσθηση της ομορφιάς. Δεν είναι άλλη από τη σαγήνη της ισορροπίας, από την αυθεντική ουσία του «χειρότερου», του προτιμητέου έναντι του «καλύτερου». Δεν θέλω να φιλοσοφώ (μην με μισήσεις κιόλας!). Θέλω να ζηλέψεις λιγάκι, να πάρεις την αφορμή για ν' ανακαλύψεις το δικό σου χειρότερο μέρος. Δεν είναι εύκολο αλλά θα λυτρωθείς, πίστεψέ με. Κι ό,τι αγάπησες φαιδρά, θα το αναθεωρήσεις τώρα. Επιστρέφοντας, θα περάσω από εκεί για να σε πείσω. (Ελπίζω η καρτ ποστάλ να έχει φθάσει εγκαίρως!).

*

ΕΔΩ μου κάνει εντύπωση ο τρόπος που οι άνθρωποι προφέρουν τη λέξη αυτή. Ο ευαίσθητος τόνος στα χείλη τους υπονοεί μιαν αγάπη για τον τόπο τους. Δεν είναι σωβινισμός, δεν είναι ασύμμετρη πίστη μοναδικότητας... Τη λέξη τη διαβάζει κανείς οπουδήποτε: σε ταμπέλες καταστημάτων, σε αφίσες και αυτοκόλλητα στους δρόμους, σε εξώφυλλα περιοδικών. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μια λέξη χαρακτηρίζει έναν τρόπο σκέψης είτε εμπεδωμένης συγκίνησης, πέραν ενός τοπόσημου ή μιας οριοθετημένης ταυτότητας. Μην ζητήσεις να σου περιγράψω τον ήχο: αλμυρός, γαργαριστός, μακρόσυρτος σαν παιδική ανάσα, κάτι τέτοιο, απροσδιόριστο μα ελκυστικό. Νιώθω πως επιστρέφοντας θ' απομείνω κουφός, ή μάλλον «μονοφωνικός», δηλαδή θ' ακούω μόνον αυτή τη λέξη στ' αυτιά μου αποφεύγοντας όλες τις υπόλοιπες που ... Είναι μια κάποια ωφέλεια, απ' αυτό το ταξίδι. Τι λες; 

Νέα μικροποιήματα

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν προκύψει μερικές μικρές, σχεδόν αδιόρατες ποιητικές προσλήψεις οι οποίες είναι αξιομνημόνευτες. Εδώ κατατίθεται το σύνολο των πρόσφατα αναρτημένων στα κοινωνικά δίκτυα. Άγνωστο παραμένει το πώς ακριβώς θα εξελιχθούν, δηλαδή η πιθανότητα ν' αποτελέσουν από κοινού την «ύλη» για τη δημιουργία μιας ευρύτερης συνάρθρωσης. 

(Τηλεγραφήματα, στίχοι ή εξαγνισμοί)

Ο ήχος δεν έφθασε εκεί. Ίσως διάφανος

κι αφώτιστος, ίσος.

*

Ανιχνευτές σ' ατόφιο γαλάζιο. Τοπίο ή επινόηση,

ψηλά, έως αιώνα μισό.

*

Μιλούν. Η ζέστη. Λαχανιάζουν. Οι ρίζες.

Γυναίκες στο ροδαλό ξέφωτο. Ακόμη η σιγή.

(γεωμετρία λέξεων ή στίχοι)

Και να κερδίσουμε εμείς τον «τίτλο» των μακάριων

να πλάσουμε τα σχήματα που δεν είμαστε τώρα

να νιώσουμε άγνωστοι ανάμεσά τους, κυρίαρχοι

να πεθυμήσουμε το «άλλο», ανεπηρέαστοι

να βαφτίσουμε όπλο το αόρατο

να ενοικήσουμε το ουδέν

ενάντιοι, συνδετικοί

απόλυτοι

άπειροι

και.

(ποίημα καιόμενο)

Το διαρκές αναζητώ

Με αυτό θα επιβιώσω έξω από τον χρόνο και το πρόσωπό μου

Τις βεβαιότητες απωθώ. (Δημιουργώ έναν έγχρωμο κόσμο από ζωγράφους που τραγουδούν ποιήματα στοχαστών). Ψεύδομαι στον Θεό, τον καταρρίπτω, τον ξαναγεννώ

Τις μεταβολές μου παρατηρώ. Δεν είμ' αλώβητος αλλά μοιραίος και κραταιός, όπως στα όνειρα

Γνωρίζω αυτό που θα λέγεται μέλλον.

(σπασμένος στίχος)

Κι όταν λέγεται αργά το μυστικό

αρκεί που θα ροδίσει

η μέρα...

(Στίχοι για όπερα του Arcangelo Corelli)

Τις νότες ή τις απόκρημνες λέξεις

Τα λυτρωτικά βάθια

(Το χάδι στέρεψε στη θάλασσα)

Ποιος τ' αναπολεί;

(Στίχος λιγνός)

Προτιμότερες ετούτες

Μοναχώ

με τις λέξεις μου.

(Επιμύθιο στιχουργήματος)

Εκεί

Όπου «οι άγγελοι

Δεν φοβούνται να διαβούν»

Η εικόνα μου.

(αλλοτριωμένη ποιητική φράση ή μια συγγνώμη)

Κι όταν το όνειρο για τη διαδρομή

δεν αποκρίνεται,

τη στιγμή που δεν επινοεί

τα πρόσωπα

Λίγο, λιγότερο από ποτέ

τα βλέφαρα φυτρώνουν στην άβυσσο

(δεν είναι υπερβολή ο ίλιγγος)

Λένε για τους μοναχικούς,

τους ταξιδιώτες ή θεούς

Από μέσα τους

οι σπόροι τραγουδούν

και η νοτισμένη γη ανδρώνει το τίποτε.

(Στιχούργημα φιλοσοφημένο)

Έρως ή Ωκεανός

Αμοιβαίος κατακλυσμός

- απόλυτος

«Δεύτερη ζωή δεν έχει», μου λέει

δείχνοντας τα χάη...

(Ποίημα θολού πρωινού)

Θαυμαστής είτε ιδαλγός,

δοξάζεται η στιγμή.

Μία αλήθεια ή ορίζοντας, θεός

κι άδολος θα παραμείνω.

Στις πέτρες ο χρυσός,

το διαμάντι στα δάχτυλα

(Είναι όνειρο πριν τον διάπλου).

Το παιδί με κοιτάζει με τη ματιά σου,

προτού γεννηθεί, ψελλίζω.

Νότες, κύματα, ολίγιστο φως.

(Δίστιχο)

«Ας αγαπάμε τις λέξεις που πονούν.

Γεννούν, αυτές, τη νέα καρδιά μας».

(Ποίημα χνωτισμένο)

Ανάσα έως το αύριο. Όλα θα είναι κοινά εκτός από...
Εμείς γνωρίζουμε, δεν το προσπερνάμε γιατί προσδοκάμε.

Ο άνεμος, ο λευκός ήλιος, το σήμαντρο.

Έτσι το μονολογούν.

(Ποίημα, όχι)

Πλησίασαν οι άγιοι. Φως σκυμμένο, όχι στο βλέμμα μου.
Ρώτησαν ανήσυχοι.
«Τον τόπο σου τον έχτισες; Θα παραμείνεις;».

(Ποίημα γραμμένο σε χαρτί)

Ένα φως

Δύο σκιές

Τρεις στιγμές

...

Το όλον, μια αιωνιότητα.

Επέτειος Νίκου Γκάτσου : 12 Μαΐου

Εορτινή επίσκεψη στου κυρ Γκάτσου

Έστριψα στη δημοσιά προς την Ασέα, για να σου ευχηθώ. Μοναχός σου, τέτοιες ημέρες, σ' είχα έγνοια. Μα βρήκα το σπίτι αχούρι, μπίτι γκρεμίδι πια, και πιάστηκαν τα σωθικά μου... Κυρ Νίκο, οι τράβες θέλουν άλλαγμα, χάσκουν τα ταβάνια και τα κεραμίδια πεσμένα ολότελα. Ολόγυρα έξω, λόγγωσε, βρήκα γλήνα μπόλικη. Είδα και την μπασιά στης μάνας σου το κατώι μισάνοιχτη, από τα τότε. Μια παλιολαΐνα, ο γιούκος μες στον μπουχό και μια λάμπα, απ' όσα θυμάσαι.

Εδώ τώρα είναι γλυκός χειμώνας. Για βόλτες προς το Κεραστάρι και τους Αραχαμίτες, όπως τότενες, παλιά, μπας και καμιά κοπελιά (όλες με τις ωραίες γάμπες τους, τις αρκαδικές) δώσει κάνα βλέφαρο ελπίδας αγαπητικής. Ο ήλιος γέρνει. Αναχωρώ. Στην ξωκλησούλα του Άη Αλεξάντρου σαν να 'δα τη γελαστή σκιά σου. Ήπια νεράκι από το φιλιατρό, νογάς ποιο λέω..., και σκαπετάω με λιγόθυμη καρδιά. Μα θα σου ξανάρθω. (Χέσ' τους, μπίτι για μπίτι τους πολιτικάντηδες. Το 'λεγες κι εσύ, στο λέω με σιγουριά κι εγώ: το σπίτι θα το ξαναστηλώσουμε εμείς οι λίγοι φίλοι σου).

«Καλή αυριανή», που λέμε μεταξύ μας, εμείς οι Μοραΐτες...

(Εν Ασέα Αρκαδίας, 24/12/2019)

Σεμινάρια Δημιουργικής Γραφής

ΚΥΚΛΟΣ ΣΕΜΙΝΑΡΙΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Γιατί να παρακολουθήσεις ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής;
Η συγγραφή είναι προϊόν ταλέντου, προδιάθεσης και δεξιοτήτων, έμφυτης ικανότητας.

ΔΙΚΤΥΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ : www.dimiourgikigrafionline.com

*

Η συγγραφή διδάσκεται. Με γνώση τεχνικών αφήγησης, με γνώση της θεωρίας της λογοτεχνίας. Με μαθητεία δίπλα σε συγγραφείς επιστημονικά καταρτισμένους...

1. Γράφοντας νιώθεις αμέσως ν’ απελευθερώνεσαι. Να χαλαρώνεις με τον εαυτό σου και ν’ αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα ως ένα παιχνίδισμα του μυαλού. Γράφοντας βελτιώνεται η αυτογνωσία σου – το μυστικό σου όπλο για να διατηρείς τον έλεγχο σου.

2. Ένας καινούργιος κόσμος χτίζεται μέσα από διηγήματα, ποιήματα, μυθιστορήματα ή θεατρικά κείμενα. Ένας κόσμος που αφορά κι άλλους ανθρώπους, τους αναγνώστες!

3. Τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής συνδυάζουν την καλλιτεχνική πράξη με τη δημιουργικότητα και την επικοινωνία.

**

Οι συναντήσεις γίνονται σε εβδομαδιαία βάση μέσω του skype. Διαρκούν 1,5 ώρα και γίνονται ατομικά. 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Βασίλης Ρούβαλης είναι συγγραφέας, εκδότης και διδάσκων Δημιουργικής Γραφής στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Διδάσκει σε ατομικά και ομαδικά σεμινάρια μέσω skype και σε διάφορες πόλεις ανά την Ελλάδα (Ηράκλειο Κρήτης, Τήνος, Καλαμάτα, Σαλαμίνα κ.ά.). Στο έργο του περιλαμβάνονται ποιήματα και διήγηματα, μεταφράσεις, δοκίμια και εκτενής αρθρογραφία γύρω από τη θεωρία και την κριτική της λογοτεχνίας. 

Δίκτυο Δημιουργική Γραφή: www.dimiourgikigrafionline.com
Προσωπικό ιστολόγιο: http://vassilisrouvalis.blogspot.com 
Βιογραφικό, στο: Wikipedia 
Επικοινωνία: vassilis@rouvalis ή στη φόρμα επικοινωνίας του ΔΔΓ

Γενέθλια επέτειος Σολωμού

«Καλό δεν άνθισε στη γη, στον ουρανό, κανένα/ Δεν τόλπιζα ναν' η ζωή μέγα καλό και πρώτο»...

:::

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, γεννιέται ο Διονύσιος Σολωμός (8 Απριλίου 1798). Ο κορυφαίος και πρώτος ενεργών της νεοελληνικής γραμματείας, αρχηγέτης.

Ορθότατα παρατηρεί, με το έγκριτο επιστημονικό βλέμμα του ο Δημήτρης Δημηρούλης, ότι το σολωμικό έργο δεν είναι ένα έργο «εν τω γίγνεσθαι» αλλά ένα έργο αενάως «εν τω γενέσθαι»...

Το όνομά του δεν συνδέεται με την ουσία του μεστού λόγου του στην κοινή γνώμη, δεν αποτελεί πρότυπο ισορροπίας μεταξύ πραγματικότητας και συγγραφικής πράξης, δεν νοείται στην τοποθετημένη διάσταση της ποιότητάς του ως σημαίνων κοσμοπολίτης Ευρωπαίος του Ρομαντισμού. Ευτυχώς ισχύουν ετούτα, αντιστρόφως, ως καταφάσεις.

Ο Σολωμός είναι το αξεδιάλυτο μυστήριο της τέχνης της γραφής (του έλαχε, εκ των συγκυριών, να θεωρηθεί «εθνικός ποιητής» με ό,τι ετούτο σημαίνει στη διαχείριση της εθνικοπολιτικής συμβολοποίησής του), είναι ο καλαίσθητος παρονομαστής της ελληνικής γλώσσας, της λογοτεχνίας και των αιτημάτων ταυτότητας της τωρινής εποχής. Ο Σολωμός είναι διαρκής, αινιγματικός, φίλιος των σκεπτόμενων -των τρελών, των βουρλισμένων-, σιωπηλός και μεγαλειώδης, αντιφατικός για τους συνεπείς και ξεκάθαρος για τους ονειροπαρμένους.

Κάθε φράση του, αλλόκοτα ιταλιάνικη και κορφιάτικη, κάθε κρυφή πτυχή ανάμεσα στις καταγεγραμμένες ανάσες των λέξεών του στα χαρτιά που κατέλιπε- όπως και κάθε άγνοια ή ημιμάθεια των υπολοίπων τριγύρω του- οδηγούν σ' ένα προκύπτον σκεπτικό, σ' ένα απόλυτο συμπέρασμα: ο Σολωμός είναι ο Σολωμός.

ΥΓ.: Ως παραπομπές, αναγνωστικές-μελετητικές, πόσες άραγε μπορούν να χωρέσουν σ' ένα τέτοιο μέσον οθόνης βιαστικής;... Ο Ιάκωβος Πολυλάς, ο Λίνος Πολίτης, ο «δάσκαλος» Στυλιανός Αλεξίου, ο Στέφανος Ροζάνης, ο Γιώργος Βελουδής, ο Δημήτρης Δημηρούλης, η Κατερίνα Τικτοπούλου, ο Γιάννης Δάλλας, ο..., η..., οι...

Τρία έργα προς έκδοση

Προδημοσίευση στα κοινωνικά δίκτυα για τα τρία επεξεργαζόμενα βιβλία ποίησης. Ο «Χάρτης» προγραμματίζεται να κυκλοφορήσει στις 24 Σεπτεμβρίου 2020. Ο «Φωτοφράχτης» αναμένεται για την επόμενη χρονιά, ενώ η «Πάροδος» παραμένει ανολοκλήρωτη, έως στιγμής.

*
[ΧΑΡΤΗΣ : ΣΚΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ - απόσπασμα]

[...] Δεν υπάρχει άλλη σκιά, ούτε διαδρομή
τη δική μου αθώα την κρίνω
σαν ιστορία ειπωμένη αλλιώς,
με στίχους εμπρός στο φως
γίνομαι αυστηρός — σιγή, απόλυτη σιγή,
προσέξτε τα λόγια αυτά, σας παρακαλώ, προσέξτε!

Εμπιστεύομαι τους λίγους που αγαπώ
φοβάμαι τους υπόλοιπους που με αγαπούν
δεν ξέρω όσους με θαυμάζουν και με μισούν

Συμφιλιώνομαι με το σώμα, νοιάζομαι για το κάλλος
ονειρεύομαι τα όνειρα των σπουδαίων, δεν ταπεινώνομαι
συνειδητά μετρώ τ’ άστρα (όχι γιατί είμαι τρελός)
και ψάχνω τα σημάδια των ανθρώπων μου, κρυμμένα
στο πέλαγος των αναμνήσεων και στις αντιφάσεις που με γέννησαν

Είναι η άνοιξη η εποχή μου˙ ο βλαστός της ελιάς και το κυπαρίσσι [...]



::

[ΦΩΤΟΦΡΑΧΤΗΣ: ΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ - απόσπασμα]

[...] Καμία αυθαιρεσία επί του Λόγου δεν επέτρεψε. Δεν θ’ άντεχε να καταγράψει όσα ο νους του φοβήθηκε. Ομολόγησε σιωπηλά το δημιουργικό μεγαλείο του Σύμπαντος, τη σάρκωση που ονομάζεται Ποίηση. Ακόμη δεν έβρισκε τις λέξεις για να προτείνει ‒απέναντι σ’ αυτό το παιχνίδισμα‒ το νόημα της αγωνίας. Ήξερε όμως ότι το δικό του θρόισμα είναι η εορτή της ύπαρξης, είναι η εύχαρις αλήθεια που κανένας δεν γνωρίζει εάν δίχως σώμα συνεχίζεται. Ήταν ένας εκλεκτός; Κι έπραττε απαξιώνοντας; Ενέτασσε τον εαυτό του στους κολασμένους; Όχι. Αναρωτιόταν για την ανιδιοτέλεια, αυτήν την πράξη ειλικρίνειας, φατική ή άφατη μήπως, που θα γεννήσει κάποτε τη νέα σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους.

Και θέλησε να λογιστεί πάλι τη δύναμη του ανθρώπου απέναντι στην Ιστορία. Γνώριζε ότι ανήκει στη φύση, ως οντότητα, κι ότι ο χρόνος ελάχιστη σημασία έχει ανάμεσα στις πολλαπλές εσωτερικές διεργασίες της πραγματικότητας που βιώνει. Μια άλλη σκέψη –άγνωστή του, θελκτική‒ φάνηκε να τον καταλαμβάνει. Τα σωθικά συνεχίζουν άχρονα, πέραν της λογικής που καταμετρά τις στιγμές, βρίσκονται σε διαρκή «συνομιλία» με τον εξωτερικό κόσμο. Αλλ’ έως εκεί˙ο χρόνος είν’ απαραίτητος μόνον για έναν πρώτο προσδιορισμό: ο ίδιος ως άνθρωπος εξακολουθεί διαρκώς. Μόνον έτσι είναι επαρκής, γιατί μόνον έτσι έχει ζωή στα πνευμόνια, στην καρδιά, στα μάτια… Ύστερα, εκείνη έπαψε. Κι επανήλθε στην πρότερη θέλησή του. [...]



::

[ΠΑΡΟΔΟΣ - απόσπασμα]

[...] Γυναίκας σάρκα, σύμβολο των Χερουβείμ, ουδέποτε

συγχωρεί, ακκίζεται με τ’ όνομα
Οστά της μνήμης, ρήξη και λογισμός, μοιρασμένα
για τον ορίζοντα και το αιώνιο

Τα ερείπια πόσα μαρτυρούν, ακόμη στέκονται

προτού καταρρεύσουν, τους διακρίνω —
«Δείτε τα πρόσωπα, δείτε πώς κυρτώνουν» λέν’ οι στρατιώτες,
κατοπινοί της καταστροφής, εργάτες στο φως

Αυτό κι αυτό, το κατανοητό
σημάδι για τον μελουργό, η σημαίνουσα στιγμή,

γίνεται θύμηση και φλέγεται κι εντός μου αναπηδά
γίνεται παρασυρμός, αγνώριστο σημάδι...

Σημάδι χάλκινο για την αφή
και φρυκτωρία μακρινή, χωρίς αποσωσμό

χωρίς τραγούδι του Κυνός ‒ εμένα ή στο τώρα το πέρασμα υδάτινο,
μετά το σκοτείνιασμα, στον αιώνα, αναχωρώ
[...]

(Βινιέτα για τους ευπαθείς)

Συνεχίζω ν' αγαπώ τον εαυτό μου, σαν πρωτινό ερωτικό σύντροφο μέσα στο σύμπαν των μοναχικών. Με την άρνηση να θιγεί η αιωνιότητα που ορίζω, με τη θέληση να περιορίσω την κραιπάλη του χρόνου εναντίον μου.

Συνεχίζω ν' αγαπώ την ελπίδα και τον φόβο μου, κινούμενος στην ανθρωπομάζα και εξακολουθώντας να σέβομαι την ανθρωπιά, την ευαισθησία της μονάδας που κραυγάζει ή σιωπά, τη λεπτή ανασφάλεια του συνόλου έναντι της αμαρτίας, της ιδέας, της ανδραγαθίας.

Συνεχίζω να μισώ το τίποτε - το παρόν είναι τίποτε, το παρελθόν άγνωστο και το μέλλον άγνωστο τίποτε. Εγείρομαι.

Δέησις ή διήγησις

«Ως ήδομαι κι ευφραίνομαι κι αγάλλομαι...», κόρη του ροδαρίου, να κατοικήσω εντός σου προσδοκώ, καταφύγιο να κάνω από τις δυνάμεις σου. Να σου γνωρίσω τ' εαυτού μου τ' αναγνώσματα, να επιλέξεις τις πρεσβύτερες επιθυμίες μου, σάρκα να δωρίσεις στο μηδέν και διάρκεια στη στιγμή μου.

Κόρη του ροδαρίου, αρωματισμένη με την αρμύρα των στροβίλων, όνειρο κι άχνη των ονείρων στο φως, στόχο απώτερο να κάνεις τη σωτηρία μου: το ζωτικό τέλος να μου χαρίσεις όμορφο. Να φλογίσεις τη θέληση και το έργο μου ν' απαλύνεις, τη φύση των όντων να καθρεφτίσεις στον νου μου, μ' ουσία να στιγματίσεις τη διάθεση και την πράξη μου.

(Προσοχή... πολιτικό μήνυμα)

Από την κουβέντα για το «Δόγμα του σοκ» της Naomi Klein έως τη σημερινή βόλτα -με εξοδόχαρτο υπογεγραμμένο- γύρω από το άλσος της γειτονιάς... 

Συμμετοχή στην επετειακή έκδοση της Εταιρείας Συγγραφέων

Ένα διήγημα-συμμετοχή στη συλλογική έκδοση-ημερολόγιο της ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ με αφορμή την επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης. Γραμμένο στη μοραΐτικη διάλεκτο βεβαίως, τιμώντας τον πρόγονο Κωνσταντή Μάραντο και την παρουσία του στο ιστορικό «Ρεσάλτο» στο κάστρο της Κορώνης (1824).

Συμμετοχή σε αφιέρωμα του Culture Book: ο τόπος των ποιητών

Τι εστί τόπος για τον δημιουργό; Τι σημαίνει ο δημιουργός για τον τόπο (του); Είναι δημιουργός ο τόπος ή τόπος ο δημιουργός; Ιδού, στο νεότευκτο ηλεκτρονικό περιοδικό, το σχετικό δημοσίευμα.

Ο τόπος των ποιητών είναι η πατρίδα της γραφής τους. Εσάς πώς επηρέασε την γραφή σας ο τόπος σας;
Ο τόπος είναι μια συνθήκη άγνωρη, απροσδιόριστη και δυσερμήνευτη. Συνάμα, μπορεί να υποστηρίξει κάποιος ορθολογικά ότι ο τόπος είναι αταυτοποίητος, περιβάλλει το Είναι, και επομένως μοιάζει οικείος… Ήδη πιστεύοντας ότι ο Μάρτιν Χάιντεγκερ ομιλεί ορθά για το Dasein, ο δικός μου προβληματισμός εστιάζεται ανάλογα στη σχέση του χώρου με την ύπαρξη και τη συγγραφική διαδικασία. Ο μεν χώρος μπορεί να θεωρηθεί άθροισμα μεταβλητών, ίσως μια συγκροτημένη ενατένιση μέσα από τις διαστάσεις. Η δε ύπαρξη αποτελεί ένα συμβάν˙ αυτό που ο Εμμανουήλ Λεβινάς ονομάζει «το πέρα από το μηδέν και το είναι».

Όλες οι παράμετροι που προκύπτουν από τις προηγούμενες σκέψεις, τέμνονται στο σημείο της λογοτεχνικής δημιουργίας. Πιθανώς, το χνώτισμα της Μούσας συνδέεται με τη στιγμή και τις συντεταγμένες (εν προκειμένω, ο αρμυρός και πολυαιώνιος μεσογειακός ορίζοντας) ή και την όποια ψυχική συνθήκη. Ο Λιθουανός φιλόσοφος, πάλι, μου δίνει τις καίριες απαντήσεις στα βασανιστικά ερωτήματα για τις επίγειες κλίμακές μου στην πράξη της συγγραφής: Με αφορούν οι γονεϊκές καταγωγές μου; Με επηρεάζουν τα σημάδια του παρελθόντος σε τόπους που προσέρχομαι «προσκυνητής» και «άπειρος» με στόχο τη γνώση απέναντι στη μοναξιά μου; Με προσδιορίζει η κοινωνικότητα που κατακτώ, εγώ ως πρόσωπο και οντότητα, ζώντας σ' αυτόν τον χωροχρονικό συνδυασμό;

Με άλλα λόγια, πιο απτά: γιατί οι μεσσηνιακές ελιές και τα πωρολίθια καστρινά χαλάσματα, οι κοτρόνες στις αρκαδικές υπώρειες, οι αχαϊκές πληγές της Ιστορίας ανάμεσα στ' αμπέλια, οι γεύσεις της Απουλίας στο μυστήριο των προγονικών αισθήσεων και παραισθήσεων, είναι πατρίδα, είναι ταύτιση κι έκκληση έμπνευσης;

Ομολογουμένως, η συζήτηση αυτή μπορεί να εξελιχθεί σε μια αποκάλυψη της αμφιβολίας, ν' αποδειχθεί παραμυθία, είτε ένα σημείο για τα πράγματα που γίνονται γιατί έτσι μόνον γίνονται…

Σκέψεις και στίχοι σας για την Ελλάδα μέσα στον κόσμο σήμερα;
Υπάρχει η «Ελλάδα» στη φαντασία κάποιων, ή άραγε μόνον ένα «τόξο ελληνικότητας»; Τη δεύτερη εκδοχή προκρίνω προσωπικά. Δεν είναι σύνορα ή προσδιορισμοί συναισθηματικής αξίωσης και ταυτότητας, μα σίγουρα ο ελλαδικός κόσμος εκτείνεται στον χώρο και στον χρόνο˙ μ' αυτό το δίπολο αποκτάει ουσία ο «τόπος» που σήμερα ονοματίζεται «Ελλάδα». Γι' αυτό και φαίνεται η όποια οροθέτηση για τον δημιουργό να 'ναι επικίνδυνη, με μιαν έννοια περιοριστική. Τελικά, μήπως «Ελλάδα» σημαίνει μια ανέστια πραγματικότητα, εύπλαστη ωστόσο και γοητευτική ενώπιον των σελίδων με τις αποτυπωμένες λέξεις τους;

Σε αυτό το πνεύμα, η παράθεση αποσπάσματος από την ποιητική σύνθεση «Φωνές» (ιντερμέδιο τρίτο, έκδοση: 2011):

«Η Via dell'Amore δεν οδηγεί πουθενά.

Τον ορίζοντα ταράζουν οι αστραπές. Σε μικρή απόσταση, συντελείται το θαύμα

ενός ήλιου βυθισμένου στα σύννεφα.

Δεν είναι η ανηφορική κλίση ούτε η αλήθεια που στεγνώνει το χώμα. Κανένας

δεν παρεμβαίνει μεταξύ έξαψης και σιωπής. Είναι παραζάλη που γεννάει η 

αρχαία μνήμη του τόπου.

Το φως μετατοπίζεται. Η καταγωγή δυναμώνει από το παν και το τίποτε. Κάθε

βήμα είναι συγκίνηση είτε φανέρωμα, πρώτη εικόνα που θα επιβιώσει στον

χρόνο.

Οι ίδιοι ήχοι της νύχτας ανοίγουν τα παράθυρα σαν προφήτες. Τα πουλιά

πετούν χαμηλά, σε σχηματισμούς πάνω από τις στέγες. Σ' αυτά τα βήματα η

νοσταλγία περιέχει την αναμονή, την ομορφιά απροσδιόριστη, τη γενναιοδωρία.

Οι προσόψεις των σπιτιών είναι μάρτυρες της ιστορίας».

Οι «Αφορισμοί» στο Ηράκλειο Κρήτης

[Ακύρωση της εκδήλωσης λόγω της πανδημίας από τον κορονοϊό]

(Βινιέτα για τους Σύνοικους Τρελούς)

ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ότι θα γίνουν έτσι.

Να περιγράψω την Παράδεισο δεν γνωρίζω. Πώς ζευγαρώνουν μετά την τόση αναμονή τα πρόσωπα, οι μικρές φωνές, τα παιχνίδια με τους άρχοντες και οι καλημέρες των παραμυθιών τους.

Συλλογίζομαι την απορία σας: υπάρχει αυτή η Συνοικία των Τρελών που μονάχα το τέλος δεν προσδοκούν, τους αδέσποτους κυκλώνουν στα χέρια τους, ακόμη αγαπούν το καλό και τη σιωπή των θαλασσών (αυτό το λέν' οι κάπως λογικοί, μεταξύ τους), στις λέξεις που λείπουν αναρριγούν, πρόθυμοι θυμούνται ή λησμονούν τα ψέματα των ειδώλων τους;

Οι απαντήσεις μού λείπουν. Όπως και οι ολόδροσες ματιές σ' αυτήν την ξηρασία, οι καλοσύνες της φλόγας και τ' όνομα των κολασμών, οι ωραίες αποχρώσεις του παραλόγου που αγνοεί το πλήθος.

Πιστέψτε ότι ήδη έγιναν έτσι.

Δημιουργική Γραφή, στο ΙΕΚ Σαλαμίνας

Η περιπέτεια της γραφής είναι πράξη ανεξήγητη. Η διδασκαλία της περιπέτειας ως ανεξήγητον είναι ερμηνευσιμη, δηλαδή γόνιμη.

Εν προκειμένω, με τους μαθητές στο ΙΕΚ Σαλαμίνας, η στοιχειοθεσία μιας μακράς, ωφέλιμης συζήτησης γύρω από τη διαδρομή του συγγραφέα, τη σχέση του με τον χρόνο, η σχέση της ουσίας με το συγχρονικό διακυβευμα, το στίγμα που προσφέρει στον πολιτισμό.(Με αφορμή έναν αφορισμό και μια θανατερή επικαιρότητα στα ελληνικά γράμματα).

Οι «Αφορισμοί» στην Τήνο

Οι «ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ» είναι το καινούργιο βιβλίο (Εκδόσεις Γραφομηχανή) που πρόκειται να δοκιμαστεί στην εμπειρία κάποιων εκδηλώσεων παρουσίασης. Δεν είναι τόσο η προβολή (κάτι καθόλου συνδεόμενο με την αναγνωστική διαχρονία του ως «εργαλείο» λογισμού και έκφρασης) όσο κυρίως η πρώτη εντύπωση από αναγνώστες οι οποίοι μοιράζονται διαπροσωπικές σχέσεις με τον ίδιο τον συγγραφέα. Επομένως, πρόκειται για ωφέλιμη εμπειρία.

Ωσάν την τωρινή, στην Τήνο (15/2/2020), μεταξύ αληθινών φίλων και κάποιων ως αγαπημένων μαθητών - όλα διανθισμένα θερμά με την οξυδερκή ομιλία και τις επακριβείς σκέψεις της ομότεχνης Πέπης Αναστασάκη, όσο επίσης με τις αναγνώσεις κειμενικών αποσπασμάτων... (Έπονται εκδηλώσεις σε πόλεις-ορίζοντες προσωπικούς: Ηράκλειο, Πάτρα, Καλαμάτα, Αθήνα).

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ... (ως χώρος, ως βίωμα-εμπειρία, ως νοσταλγία δημιουργίας)

Προσυπογράφοντας το σημερινό κείμενο-σχόλιο του παλιού συναδέλφου, συνοδοιπόρου και φίλου Κώστα Κυριακόπουλου, εδώ ατόφιο. (Μία προσθήκη προσωπική - η εικόνα του Σεραφείμ Φυντανίδη την ημέρα που εκδιώχθηκε από την εφημερίδα, ως οριστική αρχή του τέλους, και η προσωπική αίσθηση, το μπούκωμα στα μηνίγγια, της τελευταίας αποδιοπομπαίας κατάβασης από το κλιμακοστάσιο του κτηρίου μας, δεκατέσσερα χρόνια μετά την πρώτη είσοδο). Ιδού, με φωτό της επίσης συναδέλφου Έρσης Βατού:

«Στα σκουπίδια… Το κτίριο της «Ελευθεροτυπίας», στην οδό Μίνωος στον Νέο Κόσμο, αδειάζει από τα άχρηστα αντικείμενα για τον νέο ιδιοκτήτη του. Όλα στον απόπατο, άλλα στην ανακύκλωση, άλλα στη χωματερή. Οι καρέκλες μας, τα γραφεία μας, οι βιβλιοθήκες μας, τα σημάδια μιας ζωής, όσα αφήσαμε φεύγοντας κατά την κατάρρευσή της. Πραγματικότητα αλλά όχι κανονικότητα. Σε αυτό το κτίριο έγιναν πολύ σπουδαία πράγματα για περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια. Άνθρωποι μεγάλωσαν σε αυτό, δημοσιογράφοι ανδρώθηκαν, έγιναν πιο σπουδαίοι άνθρωποι από όσο ήταν όταν μπήκαν. Όνειρα έγιναν πραγματικότητα, ζωές άλλαξαν, καριέρες χτίστηκαν. Ακόμα και έρωτες συνέβησαν, μερικοί κατέληξαν σε γάμους, άλλοι ευτύχησαν άλλοι διαλύθηκαν. Αλλά κάπως έτσι είναι η ζωή, δεν χαρίζεται σε κανέναν. Σε αυτό το κτίριο έγιναν πολλά. Και σπουδαία αλλά και ποταπά, ιδίως προς το τέλος της. Το πιο μεγάλο, όμως, είναι ότι σε αυτό το κτίριο έβγαινε μια από τις σπουδαιότερες ελληνικές εφημερίδες. Προσωπικώς, η σπουδαιότερη, η πιο μεγάλη. Και αυτό ας κρατήσουμε, χωρίς κλάψες αλλά με τη γενναιότητα του σημαντικού παρελθόντος…

EDIT: Το ότι κάποιοι είχαν στήσει μαγαζάκια μαλακής και σκληρής διαπλοκής, ότι κάποιοι πληρώνονταν με αστρονομικά νούμερα ανάλογα με αυτά που προσέφεραν, ότι αναπτύχθηκαν διάφορες μυστηριώδεις σχέσεις εξάρτησης με πολιτικά πρόσωπα και κόμματα και διάφορα άλλα, δεν καταργεί αυτό που ήταν η "Ε" ξεχωριστά για τον καθένα μας αλλά και για όλους μαζί ούτε και το δικαίωμα τού καθενός στη νοσταλγία για μια εποχή που δεν υπάρχει πια. Παράδεισοι, άλλωστε, δεν υπάρχουν...».

Πρώτη παρουσίαση: Τήνος

Περί ανέμων και γεννητριών...

Η εκδήλωση παρουσίασης της συλλογής επιστολικών διηγημάτων με τίτλο «Περί ανέμων και γεννητριών - Δέκα ιστορίες για την Τήνο» οργανώθηκε από τον Σύλλογο Γυναικών Τήνου, τις Εκδόσεις Γραφομηχανή και την Ομάδα Δημιουργικής Γραφής. Την περασμένη Κυριακή, στον καλαίσθητο χώρο «Φραγκίσκες», έγινε ανάγνωση των διηγημάτων από τους ίδιους τους συμμετέχοντες μαθητές στο σεμινάριο. 

Σημαντικό κι ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι μια πολιτική διαμαρτυρία, που λαμβάνει διαστάσεις στο όμορφο νησί των Κυκλάδων το τελευταίο διάστημα, αποκτά μία ακόμη διάσταση μέσα από τη συγγραφική διαδικασία: δέκα εκκολαπτόμενοι λογοτέχνες, που ζουν και ευαισθητοποιούνται για το νησί τους, συναποφάσισαν να κάνουν τη δική τους διαμαρτυρία... Και ιδού, ένας μικρός τόμος με αλήθειες για το περιβάλλον, αντίδραση για την κυνική διάσταση της επιχειρηματικότητας στην προκειμένη περίπτωση: η εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στην Τήνο δεν είναι ωφέλιμη με τους όρους που προβλέπονται. Τα κείμενά τους διατρανώνουν την άποψη αυτή, συμβάλλουν στην αντίδραση της τοπικής κοινής γνώμης. Και ακόμη, κάτι που αξίζει να σημειωθεί - δίνουν στη λογοτεχνία την ανάσα για έναν από τους λησμονημένους ρόλους της, αυτόν την άμεσης παρέμβασης στο συλλογικό γίγνεσθαι και τη στιγμή που συμβαίνει...

Οι μαθητές που με τη μαθησιακή καθοδήγηση του υπογράφοντος και της συγγραφέα Πέπης Αναστασάκη υπογράφουν τον τόμο είναι οι: Αλεξάνδρα Αραμπατζή, Σοφία Αυγερινού, Βλαδίμηρος Βοϊνάς, Χαρά Γκίζη, Αργεντίνη Καρατζή, Τέτα Λούβαρη, Σοφία Λουπέτη, Βασιλική Μπουλέρου, Ειρήνη Σανταμούρη, Λουκία Σιγάλα.

*

Οι κινητοποιήσεις στην Τήνο δεν θα πάψουν, απ' ό,τι φαίνεται. Οι πολιτειακοί και άλλοι παράγοντες των Κυκλάδων αλλά και της κεντρικής κυβέρνησης εκφράζουν -με μισόλογα είτε σιωπή- μια αμήχανη διαχείριση του θέματος. Οι παράμετροι είναι πολλές, σαφώς. Και αφορούν όχι μόνον το συγκεκριμένο νησί αλλά και μια μεγάλη σειρά σημείων τέτοιων εγκαταστάσεων που υποτίθεται ότι πρέπει να ωφελήσουν κι όχι να βλάψουν το περιβάλλον και την εξέλιξη της πράσινης ενέργειας. 

   

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ : Αποδημία;

«Κάθε ποιητής όταν φεύγει, το φως στον κόσμο λιγοστεύει», είναι η αποφθεγματική σκέψη που επανέρχεται σε κάθε αναγγελία θανάτου ενός ανθρώπου που είναι δοσμένος στον ποιητικό λόγο, ποιεί έργο με αναχώματα απέναντι στον εκφυλισμό της ανθρώπινης σκέψης και συγκίνησης, ωφελεί δίχως να γίνεται αντιληπτός...

Για την ποιήτρια και μεταφράστρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ έχουν γραφεί και θα ειπωθούν πολλά τις επόμενες ημέρες... Η ωφέλιμη προσφορά αυτής της γυναίκας βρίσκεται στον τρόπο πρόσληψης της ζωής της και της ποίησης. Είναι όντως η δύσκολη εξήγηση, η ανάπτυξη μιας «θεωρίας» για το τι σημαίνει έμπνευση και γραφή, κατάθεση και εκτόξευση των ψυχικών αποθεμάτων ενός συγγραφέα... (Καμία φιλολογική πένα δεν θα καταφέρει ποτέ να περιορίσει και να ελέγξει το «άχνισμα» του δημιουργού πάνω από τη λέξη του, εξάλλου).

Η ποίηση της Κατερίνας είναι αξιόλογη. Έχει προσφέρει εξαιρετικά ποιήματα και συλλογές, έχει διευκολυνθεί από μια «δημοσιότητα» (που κατά βάσην, χλεύαζε) ώστε συνακόλουθα να έχει παρασυρθεί σε μετριότητες εκδόσεων (ειδικά τα τελευταία χρόνια). Το ουσιώδες είναι άλλο... Είναι ποιήτρια. Είναι από τις λίγες ποιήτριες που έσκυψαν, βυθίστηκαν, κατακρεουργήθηκαν από την προσπάθεια και απόλαυσαν την ανάδυσή τους από αυτή την υπαρξιακή-δημιουργική περιπέτεια. Αυτό θα μείνει, αυτό προτείνει.

Σαν υστερόγραφο, προσωπικής εμπειρίας: σ' ένα αεροδρόμιο, στη βόρεια Ιταλία, με ώρες αναμονής για την επόμενη πτήση, τριγυρνώντας για την αναζήτηση του πιο συμπαθούς καφέ, το βλέμμα πέφτει πάνω της... Σε νεανικού τύπου μαγαζί, ανάμεσα σε πιτσιρικάδες, μόνη της, με ένα τεράστιο ποτήρι μπίρας στο τραπέζι. Μου νεύει, γελάει, φωνάζει στα ελληνικά, φθάνω και κάθομαι δίπλα της. Επιμένει να «πλακωθούμε στα μπιρόνια», εξηγώ ότι σιχαίνομαι την μπίρα, επιμένει πάλι. Μετά, στο αεροπλάνο, με μειδίαμα και φουσκωμένο στομάχι, η αναδιάταξη της κουβέντας για έρωτες, κορμιά, πλάνες και απάτες, αναπάντεχα γαμήσια, γέλια και κλάματα, και ατέρμονες προσδοκίες αμφοτέρων για το «εγώ» και το «εσύ». Ανθρώπινα πράγματα δηλαδή, αληθινά. Και μια συμβουλή της στο τέλος, θεωρώντας με νεαρότερο συγγραφέα: «Γράψε ρε ποίηση, όχι παπαριές!». Το παλεύω αυτό, ακόμη...

(Σίγουρα θα βρεθούμε σε άλλη διάσταση με την Κατερίνα... Με κρασιά όμως, μοραΐτικά και ιταλιάνικα, που θα διαλέξω εγώ και θα επιμείνω επίσης, έως πνιγμού).

(Βινιέτα για τους μονοπρισματικούς)

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ το παράλογο που προτιμώ. Ο κόσμος ταξιδεύει με φθηνά κοστούμια στον γύρο της ζωής και του θανάτου αγνοώντας την αναγκαία σεβαστική πολυτέλεια της ευπαρουσίας του σ' αυτή την περιπέτεια. Είμαι ειρηνικός, είμαι πιστός (στο φως που πιστεύω), είμαι παρών στην ψευδαίσθηση των ευτυχισμένων και απέχων στην ικανοποιημένη δυστυχία των υπολοίπων.

Προτιμώ το παράλογο γιατί δεν καταλήγω στη μοναξιά. Το ξέρω, φαίνομαι ακατανόητος μα σίγουρα είμ' απαλλαγμένος από άλλα φορτία, τα περιττά των ανθρώπινων, εκτός από τις αναμνήσεις της παιδικής περιόδου μου: τότε ερωτεύτηκα, ζήλεψα και μίσησα, εκτίμησα και απέφυγα, κατέκτησα και απώλεσα, είδα και αναγνώρισα, κι αυτοκτόνησα. Με αυτό το παράλογο θρέφω την ύπαρξη του παιδιού που είμαι, πέρα από τον χρόνο και τα ανύσματα των αριθμών, πέρα από την Παράδεισο που αναζητώ.

Κοιτάζω τριγύρω. Καθόλου ειρωνικά ομολογώ ότι σε αυτό το βασίλειο δεν χωράει το παράλογο που προτείνω. (Γυμνός, με δύο μάτια και το ροδάριο ανάμεσα στα δάχτυλα ψελλίζοντας "...assurdo come gli uccelli divini" με νότες του Vivaldi). Δεν αναπνέω αλλιώς, δεν χαμογελώ στη «χρυσαφένια τίγρη» του Μπόρχες ή δεν συναπαντιέμαι με τον «ιππότη» του Καλβίνο και τα «ανόνειρα» του Χιόνη, δεν βρίσκω τους φίλους μου στο πέραν της ζωής μου. Είμαι ένας μοναχικός παράλογος˙ επομένως ένας λογικός με την ευφάνταστη σιωπή μου γραμμένη στην επίσημη ταυτότητά μου.

Συγγραφική επισκόπηση 2019

Η χρονιά ως προσωπική λογοτεχνική περιπέτεια κλείνει με δύο βιβλία: η έκδοση της διπλωματικής εργασίας και ανθολογία ιταλικής ποίησης του Γιώργου Σαραντάρη (Φεβρουάριος) και η έκδοση με επιλεγμένους αφορισμούς (Δεκέμβριος) από το μεγάλο «σώμα» κειμένων που έχουν συγκεντρωθεί σε διάστημα περίπου οχτώ χρόνων.

Το πρώτο, Γιώργος Σαραντάρης: Συνυπάρξεις στον ποιητικό χώρο μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας + Ανθολογία ιταλικών ποιημάτων, στις (.poema..) εκδόσεις, αποτελεί μια πεφρασμένη επιδίωξη προσέγγισης του ποιητικού φάσματος που υπηρέτησε ο ποιητής και ετεροκαθόρισε τη γενιά των δημιουργών που ανδρώθηκαν κατά τη μεσοπολεμική περίοδο. Η επιλογή της θεματικής, στο πλαίσιο της πανεπιστημιακής έρευνας, όσο και της μεταφραστικής πρότασης σε μερικά από τα πιο ώριμα δείγματα της ιταλόφωνης παραγωγής του, έγκειται στην πρόθεση παρακολούθησης του Γιώργου Σαραντάρη ως εκλεκτικού «συνομιλητή» σε δημιουργικό επίπεδο. Έρχεται δε να καλύψει μία ακόμη επιδίωξη, μετά την προ ετών ανθολόγηση-έκδοση ελληνόφωνων ποιημάτων, σε σχετική εκδοτική σειρά. 

Το δεύτερο αποτελεί μια μακροχρόνια αναζήτηση σε κειμενικά έργα μικρής έως και υπέρμικρης έκτασης, όπως ακριβώς το είδος του αφορισμού. Πρόκειται για ελκυστική εμπειρία καθώς οι απαιτήσεις για μια δημιουργική ενασχόληση αξιώσεων είναι ιδιαίτερα αυξημένες. Εφαλτήριο έμπνευσης και παρώθησης στη γραφή αφορισμών είναι ο Ιταλός μετανάστης στην Αργεντινή, Antonio Porcia. Δύο βιβλία του στα ελληνικά (το μεν στην εξαιρετική μεταφραστική προσέγγιση του Βασίλη Λαλιώτη, το δε στη σημαντική απόπειρα ποιητικής απόδοσης αυτών από την πένα-ανάσα του Επαμεινώνδα Χ. Γονατά) και κατόπιν μια σειρά αναγνώσεων από το πρωτότυπο σε ψηφιακές εκδόσεις, είναι οι «σταθμοί» που μπορούν ν' αναφερθούν στην πορεία δημιουργίας της έκδοσης Αφορισμοί στις Εκδόσεις Γραφομηχανή. 

Μέσα στη χρονιά έγινε σταδιακή επεξεργασία ή και ολοκλήρωση προσεχώς προτεινόμενων έργων: η ποιητική σύνθεση Χάρτης - μια σκηνική ποιητική αφήγηση θα κυκλοφορήσει στα τέλη του προσεχούς Σεπτεμβρίου, η συλλογή διηγημάτων Αλλόκοτες ιστορίες είναι έτοιμη αλλά με αδιευκρίνιστο εκδοτικό προγραμματισμό προσώρας, η σύναψη περί τις τριάντα πέντε βινιέτες-μικροδιηγήματα φαίνεται ότι αποφέρει ένα ικανό σώμα προς επέκταση (με πρώτη επίσημη παρουσίαση-δημοσίευση μιας πρώτης επιλογής στην ηλεκτρονική λογοτεχνική επιθεώρηση «Χάρτης» σε τρεις μήνες), και, τέλος, το στοχαστικό αφήγημα Φωτοφράχτης σε μια εκ νέου καταγραφή μετά την παρουσίασή του στο προσωπικό ιστολόγιο προ τριετίας.

Μια ξεχωριστή, διαρκής και εκ παραλλήλου δημιουργική δράση είναι η μεταφραστική προσέγγιση του ιταλόφωνου έργου του Διονύσιου Σολωμού. Ειδικότερα, τα πεζά του κείμενα αποτελούν σημείο αναφοράς σ' αυτή την προσωπική δράση (ή μάλλον «στοίχημα»). Αναμένεται η κυκλοφορία σειράς σολωμικών ιταλικών πεζών, ως συνέχεια της περσινής έκδοσης Κανείς ποτέ δεν το 'μαθε, κανείς δεν θα το μάθει, στις (.poema..) εκδόσεις. Όπως επίσης η ολοκλήρωση ενός εν εξελίξει δοκιμίου για την πολιτική ταυτότητα του εθνικού ποιητή (με δημοσίευση ενός αποσπάσματος, ήδη, στην εφημερίδα «Η Αυγή») με αφορμή την επερχόμενη επέτειο των διακοσίων χρόνων από την έναρξη του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα των Ελλήνων.

Η συνεχής αναρώτηση αφορά την ουσία, την ποιοτική διαβάθμιση στη διαδικασία της συγγραφικής εργασίας. Ο χρόνος είναι ο κρίνων, σαφώς. Η περιπέτεια αξίζει, και συνεχίζεται.