[...] ρωτώ, σωπαίνω για λίγο, πάλι ρωτώ κι αφουγκράζομαι την τρωτή μου υπόσταση: αυτός ο κόσμος πλάσθηκε προτού τον ορίσω, χωρίς αντίδοτο, και δεν θα διαμελιστεί από κήρυκες, πωλητές ωφέλιμου χρόνου ή μοντέρνους επαναστάτες του απρόβλεπτου.
Υστερα είναι η οδύνη, μια γραμμή χαραγμένη στο τοπίο. Τα
μάτια είναι αγάπη αγνώριστη και σιωπηλή. Και τ’ απαρέμφατα αρκούν για να υποδείξουν
την αλήθεια του κόσμου...