Χωρίς λόγια (στο ακρωτήριο)

L'orizzonte al capo gallo, Coron (foto: Silio D'Aprile)

Μερικές φορές ανοίγει το παράθυρο, ανέκκλητα, από τον ίδιο τον αέρα >>> Τώρα ο μαΐστρος διασχίζει τους κυρτωμένους λόφους για να φθάσει από το Ιόνιο προς το Λιβυκό >>> Είναι πιο δυνατός, επιβλητικός, ακαριαίος >>> Το δωμάτιο με τους πρασινωπούς τοίχους απέκτησε λίγο περισσότερη φωτεινότητα από τις εκλάμψεις και τη δόξα του δειλινού >>> Κοιτάζω έξω >>> Το σκοτεινό περίγραμμα των λόφων σχηματίζει αλλόκοτες φιγούρες >>> Σε λίγο, όλα θα σβήσουν για χάρη της επερχόμενης νύχτας >>> Αυτά τα σύννεφα, όμοια με βυζαντινό ψηφιδωτό, ανακατεύουν τη φαντασία στον ουράνιο θόλο, ευνουχίζουν τη γραφίδα, αποσπούν την ευφορία της μοναξιάς μου >>> Από τον Αη Λιά ακούστηκε το σήμαντρο >>> Είναι σπάνιος ετούτος ο ήχος στην ερημιά του ακρωτηρίου >>> Αφουγκράζομαι τα αλλοτινά μου βήματα προς την ελιά όπου τα παλιά χρόνια κρέμασαν την καμπάνα >>> Ο άνεμος βουίζει, τσιρίζει σαν άγνωστο ζώο ανάμεσα στα κεραμίδια >>> Κλείνω το παράθυρο με ανακούφιση >>> Το τέθριππο της Σελήνης, μαρμάρινο, σπασμένο στην παιδική μου ματιά, έχει αρχίσει να σκαρφαλώνει στον ορίζοντα νωχελικά >>> Το Βενέτικο ψιθυρίζει τις παλιές ιστορίες για Φράγκους και βασιλιάδες, αποκαμωμένους κουρσάρους κι επαναστάτες, έτοιμο να σαλπάρει στα κυμάτινα νερά προς τις Ηράκλειες Στήλες >>> Γνέφω νοερά στο θηλυκό πρόσωπο >>> "Mu sirni i cardia na su miliso..." >>> Μονολογώ >>> Το λαδοφάναρο με ξεγελάει γεννώντας πολύ, κόκκινο φως μες στις παλάμες μου...