Γοργόνες/Sirene

foto di www.elputodelegado.blogspot.com

Οι γοργόνες εμφανίζονται σπάνια.

Οταν κάποιος ποιητής θελήσει να τις συναντήσει,

κατεβαίνει στον βυθό- σ' εκείνο το βάθος που το φως

δεν φθάνει για να χρωματίσει το νερό,

στέκεται κι αφουγκράζεται το σκοτάδι.

Η γοργόνα που θα τον επιθυμήσει,

τον πλησιάζει και τον ρωτάει.

Εάν καταλάβει ότι η αγάπη του

είναι αγνή κι ακέραιη,

τον παίρνει μαζί της για πάντα...

(παλιές κουβέντες των λιμανιών της Μεσογείου)

Commenti

Anonimo ha detto…
Τις έβλεπα κάποτε από τα Περούλια μέχρι την Φανερωμένη, τον Ακρίτα και την Φοινικούντα.

Τώρα αποσύρθηκαν στα βαθιά νερά, λένε...

Τις ενοχλούν τα φώτα κι η πολυκοσμία, φαίνεται...

Τώρα έρχεται και για μας το τσιμέντο...

Η νότια Μεσσηνία με απογοητεύει όλο και περισσότερο.

Τείνω να ξεχάσω τον έρωτά μου....

cavo Gallo
SILIO D'APRILE ha detto…
ευτυχώς, οι έρωτες και οι γοργόνες δεν ξεχνιούνται ποτέ. Οσο για την απογοήτευση που νιώθεις, anonimo, ευελπιστώ να μην λάβει σάρκα και οστά ο εφιάλτης που υπονοείς...
Anonimo ha detto…
δεν αντέχω οικισμούς σε στύλ Λούτσας ή και Βάρκιζας.

Το κίτρινο καλοκαιρινό άρωμα της Μεσσηνίας του 60 ή και 70, την ξεραϊλα με τις πράσινες ελιές, και τις σταφίδες δεν μπορώ να το ξεχάσω

όταν ακόμη δεν υπήρχε ρεύμα σε όλα τα σπίτια και τρεχούμενο νερό

τα παιδιά κουρεμένα γουλί έτρεχαν ξυπόλητα με μία φέτα στο χέρι, οι γέροντες με τις ψάθες στο κεφάλι τραβούσαν τα γαϊδούρια και οι γριές διηγόντουσαν θρύλους για μάγια, νεράιδες και διαόλους

τώρα ο κόσμος έγινε μικρότερος και τα νεραϊδικά έφυγαν από το Αυγουστιάτικο σταυροδρόμι...


Το Τσαπί απεδείχθη μύθος. Καταντάει κάτι σαν κάμπινγκ τέταρτης κατηγορίας

Μόνο στην Σέλιτσα ή στο Τσιπερώνι μπορώ να βρω ακόμη αυτή την Μεσσηνία αλλά ...σπάω το αυτοκίνητό μου κάθε φορά.

cavo Gallo
SILIO D'APRILE ha detto…
Το '60 έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί... Οι δικές μου μνήμες περιέχουν τις γυναίκες στα χωριά με το ιδιόλεκτο στα στόματά τους, τους ασπρισμένους δρόμους, τις χυλοπίττες και τα ντοματίνια να λιάζονται στις ταράτσες, τις διηγήσεις του παππού μου για τα χρόνια του πολέμου αλλά και τα παραμύθια της νόννας μου για τις νεράιδες, τα σμερδάκια, τις λάμιες και κάποια άλλα ανώνυμα τέρατα που τρώνε παιδιά στη Σέλιτσα και το Μπαρκαριό... Δεν είναι τυχαίο που έχω εγκατασταθεί στο Καλαμάκι με αγνάντιο το Βενέτικο και το Πετροκάραβο. Ούτε ότι το βλέμμα μου, όπως ίσως και το δικό σου, διατηρεί ζωντανά όλ' αυτά τα παρελθόντα. (Ευτυχώς, αισιοδοξώ, δεν θα γίνουμε Βάρκιζα!). Η βόλτα στο κάστρο, την Αγιατριάδα, τον κολπίσκο της Γλυφάδας, το Μαυροβούνι, τις σπηλιές στον Κούκουρα, το Κρυονέρι, τη Λιβαδειά στην πίσω μεριά, είναι οι μικρές διαδρομές ανάσας. Και το φεγγάρι, που έκανε ημέρα τη νύχτα παλιότερα όταν πήγαινα στο Σαρατσά, συνεχίζει να φέγγει ανάμεσα στα μάτια...