Είναι μερικά ποιήματα που έρχονται ξαφνικά για ν' αναστατώσουν τη βραδιά, να σκαλίσουν σκέψεις, να αναπλάσουν πρόσωπα του κοντινού παρελθόντος. Περπατώντας στην πόλη, ανάμεσα στις ομιλίες, τις σιωπές και τον ύπουλο θόρυβο, ανακαλώντας την ακτή και τον άνεμο (λίβας προχθές στο ακρωτήριο...). Η θύμηση έφθασε σ' έναν παλιό, πρώην φίλο, φανατικό αναγνώστη του Νίκου Καρούζου, και απ' αυτούς τους ανθρώπους που θέλεις να πιστέψεις ότι είναι αδελφοί σου, αλλ' εις μάτην, ματαιώνονται σαν ξεφτισμένο χαρτί στον χρόνο που τους συναναστρέφεσαι. Ξεφυλλίζοντας λοιπόν τον τόμο με τα ποιήματα του φουκαρά κυρ Νίκου, κάτι τέτοιο υπονοεί, γιατί το μάτι σταμάτησε εκεί:
Περπατώντας
Φασματική Αθήνα σε χειμέριον όρθρο
ποιος θα ζυγίσει το δικό μας πόνο
μέρες
νύχτες
ώρες βροχερές
όταν μας έκλεινε η σιωπή σαν παλαιά παράθυρα
δίχως τα δέντρα
δίχως της γυναίκας το φιλί
μέρες
νύχτες
ώρες βροχερές...
Να περιμένεις την πνοή π' ανοίγει τις οράσεις
ο ποιητής ανθίζει
δεν τρέχει πίσω απ' τις λέξεις
έχει σαν το λουλούδι μια μοίρα
είν' ο αθέλητος
έρχετ' η βροχή νοτίζει το χώμα ο ήλιος
θα 'ρθει κ' η νύχτα θα 'ρθει κ' η μέρα
και πάντα το φως.
Commenti
νέες παρθένες
ανοίγουν ελαφρά τα στήθη μες στην
Άνοιξη
στον κόσμο που έπαψε να λατρεύει,
Αθήνα πόλις
όνειρα δροσερά
φωνές της νεότητας οπού κύλησε στο θάνατο,
νύχταν πέρασε ο θεός απ'τη δική σου ομορφιά.[...]
καλημέρα,
πολύ όμορφη ανάρτηση
κάτι τετοιες λέξεις βουνά πέταγε ο Ν.Κ. κι άντε μετά νά τίς σηκώσεις....
κι όμως, κάτι τετοια βουνα είναι που τελικά μας ρυμουλκούν στά δύσκολα...
μέρα καλή...
μπορεί πάλι να το βλέπω έτσι επειδή προτιμώ τήν ποίηση του κατα τι ...
Ο Καρούζος μιλάει στην ψυχή μου με τον πιο βαθύ και υπόγειο τρόπο.
Περπατάω νομίζω από πάντα μαζί του, το κατάλαβα όταν πρωτοδιάβασα την ποίησή του...