Περπατώντας, με τον Νίκο Καρούζο

Είναι μερικά ποιήματα που έρχονται ξαφνικά για ν' αναστατώσουν τη βραδιά, να σκαλίσουν σκέψεις, να αναπλάσουν πρόσωπα του κοντινού παρελθόντος. Περπατώντας στην πόλη, ανάμεσα στις ομιλίες, τις σιωπές και τον ύπουλο θόρυβο, ανακαλώντας την ακτή και τον άνεμο (λίβας προχθές στο ακρωτήριο...). Η θύμηση έφθασε σ' έναν παλιό, πρώην φίλο, φανατικό αναγνώστη του Νίκου Καρούζου, και απ' αυτούς τους ανθρώπους που θέλεις να πιστέψεις ότι είναι αδελφοί σου, αλλ' εις μάτην, ματαιώνονται σαν ξεφτισμένο χαρτί στον χρόνο που τους συναναστρέφεσαι. Ξεφυλλίζοντας λοιπόν τον τόμο με τα ποιήματα του φουκαρά κυρ Νίκου, κάτι τέτοιο υπονοεί, γιατί το μάτι σταμάτησε εκεί:

Περπατώντας

Φασματική Αθήνα σε χειμέριον όρθρο

ποιος θα ζυγίσει το δικό μας πόνο

μέρες

νύχτες

ώρες βροχερές

όταν μας έκλεινε η σιωπή σαν παλαιά παράθυρα

δίχως τα δέντρα

δίχως της γυναίκας το φιλί

μέρες

νύχτες

ώρες βροχερές...

Να περιμένεις την πνοή π' ανοίγει τις οράσεις

ο ποιητής ανθίζει

δεν τρέχει πίσω απ' τις λέξεις

έχει σαν το λουλούδι μια μοίρα

είν' ο αθέλητος

έρχετ' η βροχή νοτίζει το χώμα ο ήλιος

θα 'ρθει κ' η νύχτα θα 'ρθει κ' η μέρα

και πάντα το φως.

Commenti

Φαίδρα Φις ha detto…
"ανάερος ουρανός όπως η αγάπη
νέες παρθένες
ανοίγουν ελαφρά τα στήθη μες στην
Άνοιξη
στον κόσμο που έπαψε να λατρεύει,
Αθήνα πόλις
όνειρα δροσερά
φωνές της νεότητας οπού κύλησε στο θάνατο,
νύχταν πέρασε ο θεός απ'τη δική σου ομορφιά.[...]

καλημέρα,
πολύ όμορφη ανάρτηση
Anonimo ha detto…
"είναι ο αθέλητος"!
κάτι τετοιες λέξεις βουνά πέταγε ο Ν.Κ. κι άντε μετά νά τίς σηκώσεις....

κι όμως, κάτι τετοια βουνα είναι που τελικά μας ρυμουλκούν στά δύσκολα...

μέρα καλή...
SILIO D'APRILE ha detto…
Σκέφτομαι τον κυρ Νίκο ως τελευταίο κλασικό ποιητή του ελληνικού εικοστού αιώνα. Πιθανώς. Υπάρχει κι ο Βύρων Λεοντάρης. Ο χρόνος θα δείξει και θ' αποδείξει...
Anonimo ha detto…
δεν ξέρω ... η ποίηση του ενός είναι πάλλουσα και ανοιγόμενη του άλλου κρούουσα και περιεκτική κι όμως θα 'λεγα ότι ο Λεοντάρης είναι γεωγραφικά πιο ευρύχωρος
μπορεί πάλι να το βλέπω έτσι επειδή προτιμώ τήν ποίηση του κατα τι ...
SILIO D'APRILE ha detto…
Olyf>>> δεν διαφωνώ με την άποψη αυτή. Ομολογώ ότι η συγκίνηση που απορρέει, από αμφοτέρους, είναι ουσιώδης για μένα. Ούτε γνωρίζω ακριβώς τι σημαίνει "κλασικός" - μάλλον ταυτίζομαι με την άποψη του Μπόρχες ο οποίος αναφερόταν στην επιδραστικότητα ποιημάτων και ποιητών σε ομοτέχνους του μέλλοντος. Μεγάλη συζήτηση αυτή, δεν αρκεί ο χώρος εδώ...
scalidi ha detto…
"και πάντα το φως", με το εισαγωγικό σου μου θύμισες κι εμένα ένα ματαιωμένο μέσα μου άνθρωπο...

Ο Καρούζος μιλάει στην ψυχή μου με τον πιο βαθύ και υπόγειο τρόπο.
Περπατάω νομίζω από πάντα μαζί του, το κατάλαβα όταν πρωτοδιάβασα την ποίησή του...
SILIO D'APRILE ha detto…
Σταυρούλα, είναι και συμπατριώτης σου... Τον θυμάμαι πάντως στην πλατεία Μαβίλη σε κακή κατάσταση. Τίποτε όμως δεν σπιλώνει τη φωνή του...