Με αφορμή τη βροχή και το κρύο, ευεργετικά στο μυαλό, ένα παλαιότερα από τον υπογράφοντα μεταφρασμένο ποίημα του Tonino Guerra, του γνωστού Ιταλού σεναριογράφου, ταιριάζει στην περίσταση, καθώς και οι παλιές, αυθεντικές εικόνες ενός Νότου που αρνείται να παλιώσει...
TONINO GUERRA
Εμένα ο θάνατος
με κάνει να πεθαίνω από φόβο
διότι πεθαίνοντας αφήνεις πίσω
πολλά πράγματα που δεν θα ξαναδείς:
τους φίλους, την οικογένεια, τα δέντρα
στον δρόμο μ' εκείνη τη μυρωδιά τους
κι όλους όσους έχεις συναντήσει
έστω και μία φορά μόνο.
Θα 'θελα να πεθάνω ακριβώς στη μέση του χειμώνα
καθώς θα βρέχει
μία απ' εκείνες τις μέρες που νυχτώνει νωρίς
και στους δρόμους βρωμίζουν τα παπούτσια απ' τη λάσπη
κι όλοι κλείνονται στα καφενεία
μαζεμένοι γύρω απ' τη σόμπα.
Commenti
(Και ήθελα να σου πω ότι τη φωτογραφία στο προηγούμενο ποστ σου, εγώ την είχα περάσει για έργο ζωγραφικής, καθυστερημένα κατάλαβα...)
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο σχετικά με τις φωτογραφίες που δοκιμάζω. Δεν θεωρώ εαυτόν καλλιτέχνη (κάποτε πήγαινα σε σχολή), μα όλο και κάτι προσπαθώ... Η φωτογραφία μού αρέσει διότι περιέχει τη λεπτομέρεια και το συναίσθημα, ό,τι δηλαδή ξεφεύγει από το μάτι και το συναίσθημα της στιγμής. Κάτι ανάλογο με την ποίηση, δηλαδή.
Αυτά τα μικρά διαμάντια που ανακαλύπτει κανείς περίπόυ τυχαία στο χάος του διαδικτύου είναι μικρές ανακουφιστικές εκπλήξεις στην ασχήμια που μας περιβάλλει. Και μικρές ζεστασιές στο... κρύο.
καλό απόγευμα
πώς και δεν "αποκηρύχθηκε" ως ένοχο ανομοιότητας...?
Λίγο κρύο κι έρχεται το περισσότερο.
Μια σόμπα, όμως, θα μας σώσει. Και θα αλλοιώσει λίγο την τόσο άκαιρη πρόγευση του καλοκαιριού...
Καλησπέρα.
[κι ολοι μαζεμενοι]