foto: Silio D'Aprile, oggi a Coroni Το ουράνιο τόξο πάνω από το κάστρο. (Στην ίδια ακτή που περπατούσαν τα παιδικά χρόνια). Η μυρωδιά από τα σαπισμένα φύκια. Τα αγριλίδια για να κεντρωθούν, τ' ασπαράγγια που άρχισαν να ξαναφυτρώνουν, το "γιόμα" και τα "αργιολόγια" στο καινούργιο λιοστάσι. Οι αμμουδέρες φτάνουν για πεζούλες και φράχτες. Ο μαϊστρος πήρε τα κεραμίδια. Τα σύννεφα πάνω απ' το νερό (μαβί και λευκό στο μπλε του Λυβικού). Η αλμύρα στεγνώνει στα χείλη. Το ρόδι έχει -επιτέλους- σπάσει. Ενα βλέμμα, δύο φιλήματα, τρεις προσδοκίες...
Commenti
Επιστροφή στα παιδικά τοπία?
Μέχρι να βγει η ψυχή μου εκεί θα γυρίζω... μήπως και καταφέρω να κρατήσω κάτι στο παρόν... μια στάλα άνθρωπο!!!
όμορφα τα λόγια σου και φθινοπωρινά...
μία για σένα
και
δύο για να κοιτούν ειρωνικά
τι θέλουμε
και
τι μπορούμε
πληγές χαράζει η αλμύρα
γραφή ανεξίτηλη.
cogito>>> oι επιστροφές έχουν νόημα όταν βρίσκεις την αρχή του νήματος, ε;
nav>> Γκάνα;! Οχι, ο όμορφος ελληνικός Νότος είναι.
d.ath.>>> είμαι κακός στην αριθμητική! Αλήθεια λέω...
ellinida>>> ακριβώς, η αλμύρα είναι ανεξίτηλη φέτος, κι αναρωτιέμαι.