"Οταν κάνεις όνειρα, παύεις να φοβάσαι", λέει ο Ναζίμ Χικμέτ προς τους συγκρατουμένους του στη φυλακή - Η ταινία της Μπικέτ Ιλχάν με τίτλο "Ναζίμ Χικμέτ, ο γαλανομάτης γίγαντας" αξίζει να ειδωθεί ως μία ακόμη ένδειξη της δύναμης που εμπερικλείει η ποίηση. Το έργο του Τούρκου ποιητή είναι απέραντο σαν την Αιολία και δύσβατο σαν τη Λυδία. Η φιγούρα του, μια φάτσα τούρκικη κι ευγενική, εκπέμπει το έγκυρο φως της αλήθειας- αυτής που υπαγορεύει ο βασανιστικός λόγος της ποίησης: τα πάντα λέγονται αλλ' όχι πάντοτε με φωνή. Κι ο Ναζίμ Χικμέτ τραγούδησε πολύ, σαν το καναρίνι που είχε στο κελί του, ψιθύρισε την ελευθερία του καθενός να κρατάει τα μάτια και το πνεύμα του ζωντανά.Η σκηνοθέτις, μια κομψή πενηντάχρονη, με βλέμμα "ελληνικό" και σφιχτά χείλη ανατολίτισσας, προχθές το βράδυ στο φουαγέ, μου ένευσε καταφατικά σε μια χάρη που της ζήτησα. Δεν με περίμενε κατόπιν, στο τέλος της προβολής. Ισως θέλησε ν' αντιληφθώ ότι ως ποιητής πρέπει κανείς να βιώνει τις πνευματικές αναζητήσεις του, να καταπίνει την τροφή, να κοιτάζει τον ήλιο . Ο φακός της κάμεράς της με έπεισε...
Ο κόμπος στον λαιμό, το δεύτερο ουίσκι ατελείωτο στην μπάρα, ένα φευγαλέο φιλί για την απολογία του πόνου, τα μακρόσυρτα όνειρα μετά. Κι ένας στίχος μεταφρασμένος με τα λίγα τούρκικα που ξέρω: Yűreğimin çalişi senin sayende (=είσαι ο μόνος λόγος ν' αναδεύονται τα σωθικά μου). Καληνύχτα Ναζίμ, σε βλέπω, σε βλέπουν - sana bakiyorum.
Commenti