Μετρώ τις ώρες ώσπου να την αντικρίσω. Η λάμψη της διαπερνά τα σύννεφα. Δεν είναι ο πρωινός ουρανός ούτε το παραλήρημα της αναμονής. Είναι η αδημονία για άπειρα πράγματα που είναι αληθινά μόνο όταν συμβαίνουν. Οι σχέσεις περιέχουν πράξεις, επιθυμίες, εναλλαγή εμπειριών που ανατρέπονται η μια απ’ την άλλη. Κάθε τι εξακολουθεί να με ξαφνιάζει.
Η αναμονή περιέχει κάτι περισσότερο από νοσταλγία. Σβήνει τα μεγέθη που έως τώρα με φόβιζαν. Δημιουργεί τους πιο απίθανους προσδιορισμούς της ωραιότητας. Πρόκειται άραγε για σύγκριση εκπλήξεων, υπέρβαση κανονικοτήτων ή αποδοχή σταθερών συνδυασμών;
Έστω και στιγμιαία διαπιστώνω τη συγκίνηση από το φανέρωμά της. Πρόκειται για το αποφασιστικό βήμα προς την ευτυχία που εννοούσε ο Λεοπάρντι˙ αυτή την ανομολόγητη σύγκλιση ηδονής και πόνου.
Commenti
Γιατί θα έλεγα πως η αναμονή, ή μάλλον η προσδοκία, είναι η αλήθεια των φαντασιώσεων.