Είναι μερικοί συγγραφείς που ελκύουν την ουσία με την πένα τους. Ο αγαπητός Γονατάς, το κατάφερε ετούτο. Τα βιβλιαράκια του, οι προσεγμένες ακόμη και στα σημεία στίξης μεταφράσεις του, η τρυφερή σχέση του με την τυπογραφία και τη φιλαναγνωσία, αποτελούν το απαύγασμα της παρουσίας του στα ελληνικά γράμματα.
Οι επιστολές του «δαγκώνουν» τους ημιμαθείς, τους φίλαυτους και τους κορεσμένους από το Εγώ τους. Η δική του στάση ζωής έναντι των εμπαθών του σιναφιού κι άλλων προβεβλημένων (γιατί δεν προλαβαίνουν να μελετήσουν τη λογοτεχνία, δοσμένοι στις δημόσιες σχέσεις...) υπήρξε σκληρή όσο και δίκαιη.
Όσοι τυχεροί τον γνώρισαν, έχουν περισσότερα να ομολογούν με θαυμασμό για τη φιγούρα του. Μόνος έζησε στο τέλος, μάλλον δύσκολα. Τον μνημονεύουν οι γνώστες. Τον διαβάζουν και τον μελετούν. Κι έπονται άλλοι, που τον ανακαλύπτουν. Τι ωραιότερο απ' όλ' αυτά;
(Σαν σήμερα απεβίωσε, πριν από 18 χρόνια. Του αφιέρωσα ένα από τα διηγήματα-επιστολές προς ποιητές, στην έκδοση με το Σαιξπηρικόν, το 2014. Κάθε που ξανανοίγω σελίδες του, ζηλεύω τον παμπόνηρο αυτόν τύπο...)
::
Ο ερημίτης
Η ξύλινη πόρτα έτριξε ανοίγοντας, και μια μακριά πάλλευκη γενειάδα στρώθηκε στα πόδια μας κι έφεξε τις μορφές μας, αστράφτοντας μες στο σκοτάδι. Περπατώντας επάνω της, μπήκαμε στην καλύβα. Δυο κορμοί δέντρων ήταν γερμένοι, για καθίσματα, καταγής. Αφού φιλήσαμε πρώτα το χέρι του γέροντα, αρχίσαμε να γδυνόμαστε. Εκείνος είχε τραβηχτεί σε μια γωνιά και, δίχως να μας προσέχει, κούρντιζε ήσυχα το πανάρχαιο βιολί του, απʼ όπου έσταζαν κάθε τόσο χοντρά δάκρυα κερί.
Commenti