Η χαρακτική τέχνη της Βάσως Κατράκη (1914-1988) εξακολουθεί να ελκύει τα διεθνή βλέμματα ενώ, παράλληλα, να παραμένει η δημιουργός και το έργο της σχεδόν «στ' αζήτητα» της νεοελληνικής κοινωνικής και πολιτικής οντότητας. Αυτός ο συνδυασμός, ως δυναμικό δίπολο, είναι εντυπωσιακός και σαφώς καταστροφικός...
Με αυτή την παραδοξότητα σ' εξέλιξη, όλα τα τελευταία χρόνια (από το 2006 κι ένθεν) το Μουσείο Κατράκη εξακολουθεί να λειτουργεί σ' αυτή την επαρχιακή άκρη της δυτικής Ρούμελης (απ' όπου και η καταγωγή της). Εάν δεν γραφόταν κάποιο δημοσίευμα, πρόσφατα σ' αθηναϊκή εφημερίδα (βλ.: άρθρο «Κραυγή απόγνωσης για το μουσείο..», της Ιωάννας Σωτήρχου, στην Εφημερίδα των Συντακτών, 10/11/2023), οι διάφορες θέσεις διαμαρτυρίας για την εγκατάλειψή του από την ελληνική πολιτεία δεν θα διατυπώνονταν επ' ουδενί.
Προκλητική η αδιαφορία των τοπικών αρχών, κι άλλο τόσο ακατανίκητη η στωική νωχέλεια όλων των σχετιζόμενων με τις πολιτισμικές υποδομές... Οι ασυντήρητες κτηριακές υποδομές, ο απαρχαιωμένος λειτουργικός σχεδιασμός του μουσειακού χώρου, οι φθορές στα έργα της φημισμένης καλλιτέχνιδας, εκπέμπουν διαρκές ΣΟΣ.
Υπόθεση εργασίας αποτελεί το σκεπτικό της διαχείρισης μέχρι στιγμής από το υπουργείο Πολιτισμού και τους άλλους κρατικούς φορείς (Περιφέρεια, δημοτική αρχή, επιμελητήρια, ΑΣΚΤ κ.λπ.) ώστε να φθάσει η κατάσταση στ' απροχώρητο, σύμφωνα με δημόσια τοποθέτηση της κόρης της Κατράκη. Μπορεί να υπάρξει αισιοδοξία απέναντι στην αδιαφορία; Οι φωνές που πληθαίνουν, ωστόσο, συναινούν. Μέλλει οι προσεχείς μήνες να αποδείξουν τα θετικώς λεγόμενα.
Commenti