Παρακολουθώντας μια όντως άψογη σχολική εορτή, σήμερα, η αφορμή για ετούτη τη φτωχή σκέψη σχετικά με τη δύναμη της μισής αλήθειας...
Αυτή βολεύει συστηματικά κι ενδυναμώνει, συν τω χρόνω, την ευρεία θολή αντίληψη της κοινής γνώμης για το τι εστί "28η Οκτωβρίου".
Είναι το περίφημο "Όχι" του φασίστα και μουσολινικού δικτάτορα Μεταξά (που πειθαναγκάστηκε από τους Αγγλους);
Είναι ο σχεδιασμός μιας στιβαρής εθνικής εορτής - εύλογης, στο πνεύμα της μεταπολεμικής αναγκαιότητας των Συμμάχων - που ωστόσο κατέληξε σε υπενθύμιση μιας έναρξης πολέμου κι όχι ενός τέλους νικητήριου πολέμου (όπως σε όλη την Ευρώπη, δηλαδή);
Είναι ακόμη η απουσία κάθε αναφοράς στην αυθόρμητη και έπειτα οργανωμένη σταδιακά Αντίσταση, που όντως καταγράφεται στις πλέον δυναμικές στον ευρωπαϊκό χάρτη;
Είναι, μεταξύ πολλών άλλων, το σκληρό τίμημα συμμετοχής της ήδη χρεωκοπημένης στο ΔΝΤ χώρας τότε, με τους 400 χιλιάδες νεκρούς και τις απόλυτα κατεστραμμένες υποδομές;
Βεβαίως, το ζήτημα της Δημόσιας Ιστορίας είναι επιστημονικά διαχειρίσιμο με εξαγώγιμα συμπεράσματα και οπτικές. Κι αλίμονο, από νέους και σημαντικούς ιστορικούς, με τεκμήρια και συνάψεις.
Ωστόσο, επαναφέροντας την κουβέντα στη σχολική εορτή (εδώ στην Τήνο), τα παιδάκια τραγουδούν με μπρίο για τη μισητή Ιταλία (κι όχι για τον φασισμό και τον ναζισμό, που... δόξα τω θεώ ζει και κυβερνά σιγά σιγά), τη στιγμή που τουλάχιστον οι μισοί Τηνιακοί είναι ιταλικής, βενετικής ή και βενετοκρητικής καταγωγής. Τραγουδούν δε τα γνωστά άσματα της Βέμπο, για την οποία ίσως αργότερα - κάποτε μάθουν κάπως ότι υπήρξε "καθεστωτική" και φανατικά υπέρ των λογής Μακρονήσων...
(Δεν γίνεται λόγος εδώ για τους εκπαιδευτικούς, που διαρκώς απαξιώνονται άλλωστε, αλλά για το σύστημα που σχεδιάζει δεκαετίες τώρα μια στρεβλή ωραιοποίηση του ιστορικού γίγνεσθαι...).
Κατά τα άλλα, οι μικρές μου παρέλασαν με χάρη, απόλαυσαν τις στολές τους, χάρηκαν με την υπόσχεση για λουκούλειο μεσημεριανό στην αγαπημένη παραλιακή ταβέρνα. Κι όλα καλά, έως την επόμενη επέτειο...
Commenti