Αξίζει η μνεία του ονόματός του εδώ στην ομάδα μας καθότι υπήρξε ένα από τα πιο συμπαθή, με ερευνητικό υπόβαθρο και διδακτική θέρμη, πρόσωπα του πανεπιστημίου μας. Ειδικά εμείς οι τότε φοιτητές της Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας, είχαμε μαζί του μιαν αναγκαία επαφή με τα μαθήματά του (τουλάχιστον και όχι μόνον το περιώνυμο ΒΦ100).
Καθηγητής πανεπιστημιακός της λεγόμενης «παλιάς σχολής», ο κ. Δετοράκης προωθούσε την ουσία της βυζαντινολογίας στους φοιτητές και στους κατοπινούς μελετητές του τομέα ετούτου. Διαθέτει μεγάλη βιβλιογραφία στο ενεργητικό του, δίδαξε έως τα εργασιακά έσχατα, και δεν έπαψε να ενασχολείται με κείμενα, γραπτά, σημειώσεις έως πρόσφατα.
Σε συνάντησή μας προ τριετίας, τον παίνεψα όντως για την ακμαία φιγούρα του. Μου 'λεγε ότι με θυμόταν από το μακρινό 1989 - κάτι που μάλλον το αμφισβήτησα. Αυτό που σίγουρα με δίδαξε, ήταν η εκτίμηση του ποιητικού θησαυρού που κρύβεται στη θύραθεν και εκκλησιαστική ποίηση, στα ποιητικά κείμενα του Πισίδη, του Ανδρέα Κρήτης, του Ρωμανού του Μελωδού, κι όλου αυτού του σύμπαντος που συνέδραμε στη δική μου συγγραφική εξέλιξη.
Μαζί με τον «δάσκαλο» Στέλιο Αλεξίου, συντίθεται ένα δίπολο καθοριστικό... Αμφότεροι, αφήνουν κενό στη σπουδή, όπως και στις νοσταλγίες.
Πέραν αυτών όμως, είναι μια προσωπικότητα σημαίνουσα για τις σχολές του Ρεθύμνου, κρητικοκεντρικός στο πνεύμα του, ενεργός και διαρκής στην προσήλωσή του για την ανάδειξη του Πανεπιστημίου Κρήτης σε κορυφαίο εντός κι εκτός ελληνικών ορίων. Ένας τέτοιος διαυγής άνθρωπος έδωσε έναν εξίσου λαμπρό νου, την κόρη του Μαρίνα, η οποία αποδίδει ανάλογους επιστημονικούς καρπούς στη σταδιοδρομία της.
Commenti