Εκεί ψηλά στέκεται μια ανάσα και το κρίμα. Είναι οι παλιοί εαυτοί που εγκατέλειψες.
*
Χαριτωμένοι στην Παράδεισο. Κι από τα χείλη ενός ουρανού, το φως τους. Με ασπασμούς, με προτροπές, «σαν της αυγής το ύστερο αστέρι» ο στίχος. Δίλημμα ή αίνιγμα... Και οι φτερούγες μιας αύρας που την αποκάλεσαν ελπίδα.
*
Φθάνουν. Κοιτάζοντας πίσω, το κάθε τι είναι τακτοποιημένο. Ανείπωτη χαρά, η περιπέτεια. Και έκπληξη, το ανεπανάληπτο συμβάν: ευτυχία.
*
Η ώρα τώρα είναι ωραία...
*
Η ακινησία σε αυτό το βλέμμα μοιάζει με μέτρια φωτογραφία που σώζεται μόνον από το φως. Ενίοτε αλλάζει χρώμα διαχωρίζοντας την ύπαρξη και την ανυπαρξία του. Δεν είναι ελάττωμα αλλά χάρισμα, θα πουν οι Μούσες.
*
Το σώμα είναι το νεύμα του πνεύματος. Κι ο κόσμος έχει πλασθεί από σώματα σε άπειρα κελεύσματα. Το πνεύμα συναινεί, μετρώντας αντίστροφα.
Commenti