ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ : GIORGIO SARANDARI, μία επέτειος

Ευχάριστη έκπληξη αποτελεί η όποια αναφορά σε σημαντικές προσωπικότητες από τις τέχνες και το πνεύμα. Κι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα φέρεται η συνειδητοποίηση ότι το συγκεκριμένο μέσον-δίκτυο κοινωνικό μπορεί ν' αναδεικνύει το «πολύ» έναντι του επιβλητικού «τίποτε» ανάμεσα στα κυρίως γραφόμενα από τους πλείστους χρήστες του. 

Αυτή η εισαγωγή δίδεται με αφορμή τις σημερινές αρκετές αναρτήσεις που αφορούν τον ποιητή και στοχαστή Γιώργο Σαραντάρη. Σημαίνουσα προσωπικότητα για την οροθέτηση της λεγόμενης «Γενιάς του Τριάντα» στα ελληνικά γράμματα, ιδιάζουσα περίπτωση διανοουμένου που συνδέει ή μάλλον επιβεβαιώνει τον αδιάρρηκτο δεσμό μεταξύ ελληνικής και ιταλικής πολιτισμικής συνομιλίας (ενδεικτικά, ας αναφερθούν οι Ούγκο Φόσκολο, Διονύσιος Σολωμός, Λουίτζι Πιραντέλλο, Ανδρέας Κάλβος, μόνον από τη συγγραφική διάσταση).

Ο Σαραντάρης έφερε τον «νέο αέρα» στην ελληνική ποίηση, όντας ένας υπαρξιστής και θιασώτης της «καθαρής ποίησης», αλλά και μια φιλοσοφική θεώρηση νιτσεϊκής υφής. Όντας ένας Έλληνας με ιταλική φωνή ή, αλλιώς, ένας Ιταλός διανοούμενος με ελληνική συνείδηση. Πάνω απ' όλα όμως, υπήρξε ένας κοσμοπολίτης δημιουργός, όπως οφείλει κάθε δημιουργός να είναι, όπως αξίζει να παρατηρεί τον κόσμο και να τον αναπτύσσει εκφραστικά...

Η μοίρα του, βιολογική και πνευματική, είναι λίγο επισημασμένη: βρέθηκε στο ελληνοϊταλικό μέτωπο, τον Οκτώβριο του 1940, ως απλός στρατιώτης πολεμώντας -ουσιαστικά- εναντίον του εαυτού του. Το έργο του, ιταλόφωνο και ελληνόφωνο, παρέμεινε ανολοκλήρωτο. Ο ίδιος δεν έζησε παρά μόνον 33 χρόνια. 

Η αποδημία του έλαβε χώρα στις 25 Φεβρουαρίου 1941 στην ιδιωτική κλινική της οδού Τροίας, στην Αθήνα, έχοντας πρόσφατα ανακληθεί από την πρώτη γραμμή του μετώπου λόγω κοιλιακού τύφου και σωματικής εξάντλησης. 

Ο υπογράφων έχει καταθέσει στην επίσημη βιβλιογραφία δύο εργασίες: α. μία ανθολόγηση από την ελληνική ποιητική παραγωγή του, β. ένα δοκίμιο για την ποιητική του με επιπλέον ανθολόγηση και μετάφραση 25 ιταλικών ποιημάτων του. Με την πεποίθηση ότι θα υπάρξουν περαιτέρω, επόμενες εργασίες επί του προσώπου και του πνευματικού έργου του από επόμενους μελετητές του, και κυρίως αναγνώστες του. 

Εδώ, ένα ιταλικό ποίημα, μαζί με τη μετάφρασή του, από την έκδοση:

"Morire"

Morire: è una parola grave
che non posso pensare
senza venire a te, dolce paesaggio
della mia vita
...Lontano! Tutto
sarà lontano, allora
e con la realtà
forse anche il sogno...
Pure l’amore termina, mi sembra...

::

«Πεθαίνω»

Πεθαίνω: είναι μια λέξη βαριά
να τη σκέφτομαι δεν μπορώ
χωρίς κοντά σου να έρθω, τοπίο γλυκό
της ζωής μου
...Μακρινά! Όλα
θα είναι μακρινά, τότε
και με την πραγματικότητα
ίσως ακόμη και τα όνειρα...
Και η αγάπη τελειώνει, μου φαίνεται...

::