(Μικροστιχίες)
Η δροσερή σιγή της κατεύθυνσης.
Λίγη η πίστη, αδρή η αναμονή και ποτέ η παραίτηση.
«Όλοι αισθανόμαστε τη μελαγχολία της ευτυχίας».
(Επίγραμμα)
Τον κόσμο παρατηρώ σ' αυτή την απόσταση που μου επιτρέπεται ν' απέχω. Ο κόσμος έρχεται μέσα μου, με περικλείει, με θέτει ενώπιο ενωπίω στην αρχέγονη άρνηση προς το τίποτε που τον συνθέτει.
Είμαι ο «άλλος», όχι ο παράφρων, όχι ο φανερός. Γι' αυτό απέχω (και τραγουδώ ακατανόητος).
(Επίγραμμα)
-Μερικά σύμπαντα, φίλε μου, ποτέ δεν θα τα διαβώ γιατί ποτέ δεν τ' αντίκρισα. Και διαστέλλονται...
-Βράζει, βράζει το δικό σου σύμπαν. Κόλαση γίνεται...
(Στίχοι λογισμένοι)
Παράλογη η εντύπωση;
Η πραγματικότητα δεν χωράει τα χρώματα
Αχάριστα δώρα: οι μικρές φωτιές, τα ημεροδρόμια,
το άνυσμα τ' ουρανού μέσα στα βλέφαρα
Ό,τι φαίνεται άυλο, ό,τι αόριστο, ανήκει στην ελευθερία,
στη ζωντανή λογική μας.
(Επίγραμμα)
Στο ύψωμα χωρούν
οι λίγες ημέρες, το ξερό στόμα
οι δακτυλισμοί, το αραιό φέγγισμα
οι σημειώσεις στο χαρτί, και πιο πολύ η μνήμη.
Στο ύψωμα δεν θα φθάσει ποτέ η ανυποψία του εαυτού μας.
(Ορεινό ποίημα)
Εδώ το φρύδι του Θεού.
Η σύντομη βροχή
αναμένοντας το διαρκές: φως
και αγγίγματα
Η παράλληλη στιγμή, τ' αναπάντεχα
(όσα δίνουν σχήμα στην προσδοκία)
Η μικρή ξανθή χαίτη του ορίζοντα, όλα
εκείνα που αγνοώντας κατακτώνται
Η φιλότιμη γνώση, το όλον.
Αφούγκρασμα.
(Επίγραμμα)
Η σκέψη μου στο βλέμμα σου
Η ανάσα που ένιωσες στον ώμο,
φύσημα αρχέγονο, διαρκές
Θα ζήσει ο κόσμος, το μυστικό
Είναι η ημέρα ώριμη, αστρική.
(Ποιητικό ημερολόγιο-παραλήρημα)
Όταν σχίζονται τα σωθικά,
οι λέξεις, ο νους, τα τετράδια στα χέρια μου
κι όταν το φως, οι τρεις λάμψεις,
η φαντασία στο έπακρο,
εκεί ενώνεται το χάος με την αιωνιότητα.
Και γεννάει, γεννάει, γεννάει αδήλωτο το σύμπαν
τους εαυτούς μας: εγώ, εμένα κι εγώ.
(Επίγραμμα)
Σκύβοντας, τον εαυτό μου παρατηρώ.
Τι αντικρίζω: πάθη, αγωνίες, επιμονή, σιωπές, διαστολές, μοναξιά, φτερουγίσματα, εξομολογήσεις, απελπισία, ρουτίνες, επαναστάσεις, ραγίσματα, αυτομόληση, μύθους, δόξες, ακεραιότητες, μικρές, μεσαίες, μεγάλες αγάπες.
Ορθώνοντας το βλέμμα ζω τον τωρινό εαυτό μου, κι αδημονώ.
(Στίχοι όχι ειπωμένοι)
Αλώβητος, αυτός. Την κατακτά και τη βιώνει. Χωρίς χρώματα, βλέμμα, πνεύμα.
*
Στύβει τον ορίζοντα. Ματαιότητα; Ποτέ άλλοτε η προσμονή δεν φάνηκε τόσο αποφασισμένη.
*
Επείγοντα, στα αβαθή. Λέξεις αναρίθμητες. Το δέρμα καίγεται.
(Διάλογος περί σκιάς ή ερωτεύσιμων αδαών)
-Υπάρχεις όταν υπάρχω;
-Αφού υπάρχω, υπάρχεις;
(Στίχοι βεβαιωμένων)
Υπάρχει —
Η άλλη πλευρά
εκείνη που Θεός ο τεχνίτης
ορίζει ακριβώς τη ζωή.
Η εικόνα όσων έγιναν
μοιρασμένων, στον μέλλοντα χρόνο,
των μύχιων κι εμφανών.
Η επιλογή των υλικών, κατόπιν
της ουσίας, της πλησμονής.
Επίκεντρο ο ίδιος,
το κέντρο του εαυτού
οι περιστάσεις και η ουσία.
Commenti