Νέα μικροποιήματα

Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν προκύψει μερικές μικρές, σχεδόν αδιόρατες ποιητικές προσλήψεις οι οποίες είναι αξιομνημόνευτες. Εδώ κατατίθεται το σύνολο των πρόσφατα αναρτημένων στα κοινωνικά δίκτυα. Άγνωστο παραμένει το πώς ακριβώς θα εξελιχθούν, δηλαδή η πιθανότητα ν' αποτελέσουν από κοινού την «ύλη» για τη δημιουργία μιας ευρύτερης συνάρθρωσης.


(Στίχοι-απεικάσματα)

Κάτι σώπασε εδώ.
Η ζωή ρέει, ο ουρανός βαδίζει,
οι αρμυρές γλώσσες διψούν, το νερό σχίζεται.

Πιο διάφανη ηρεμία δεν είδα.
Αληθινότερη από τον νου ή άλλες εικόνες.

«Κανένας δεν τελειώνει μέσα στον εαυτό του»: έχει γραφτεί.* 

(Τηλεγραφήματα, στίχοι ή εξαγνισμοί)

Ο ήχος δεν έφθασε εκεί. Ίσως διάφανος

κι αφώτιστος, ίσος.

*

Ανιχνευτές σ' ατόφιο γαλάζιο. Τοπίο ή επινόηση,

ψηλά, έως αιώνα μισό.

*

Μιλούν. Η ζέστη. Λαχανιάζουν. Οι ρίζες.

Γυναίκες στο ροδαλό ξέφωτο. Ακόμη η σιγή.

(γεωμετρία λέξεων ή στίχοι)

Και να κερδίσουμε εμείς τον «τίτλο» των μακάριων

να πλάσουμε τα σχήματα που δεν είμαστε τώρα

να νιώσουμε άγνωστοι ανάμεσά τους, κυρίαρχοι

να πεθυμήσουμε το «άλλο», ανεπηρέαστοι

να βαφτίσουμε όπλο το αόρατο

να ενοικήσουμε το ουδέν

ενάντιοι, συνδετικοί

απόλυτοι

άπειροι

και.

(ποίημα καιόμενο)

Το διαρκές αναζητώ

Με αυτό θα επιβιώσω έξω από τον χρόνο και το πρόσωπό μου

Τις βεβαιότητες απωθώ. (Δημιουργώ έναν έγχρωμο κόσμο από ζωγράφους που τραγουδούν ποιήματα στοχαστών). Ψεύδομαι στον Θεό, τον καταρρίπτω, τον ξαναγεννώ

Τις μεταβολές μου παρατηρώ. Δεν είμ' αλώβητος αλλά μοιραίος και κραταιός, όπως στα όνειρα

Γνωρίζω αυτό που θα λέγεται μέλλον.

(σπασμένος στίχος)

Κι όταν λέγεται αργά το μυστικό

αρκεί που θα ροδίσει

η μέρα...

(Στίχοι για όπερα του Arcangelo Corelli)

Τις νότες ή τις απόκρημνες λέξεις

Τα λυτρωτικά βάθια

(Το χάδι στέρεψε στη θάλασσα)

Ποιος τ' αναπολεί;

(Στίχος λιγνός)

Προτιμότερες ετούτες

Μοναχώ

με τις λέξεις μου.

(Επιμύθιο στιχουργήματος)

Εκεί

Όπου «οι άγγελοι

Δεν φοβούνται να διαβούν»

Η εικόνα μου.

(αλλοτριωμένη ποιητική φράση ή μια συγγνώμη)

Κι όταν το όνειρο για τη διαδρομή

δεν αποκρίνεται,

τη στιγμή που δεν επινοεί

τα πρόσωπα

Λίγο, λιγότερο από ποτέ

τα βλέφαρα φυτρώνουν στην άβυσσο

(δεν είναι υπερβολή ο ίλιγγος)

Λένε για τους μοναχικούς,

τους ταξιδιώτες ή θεούς

Από μέσα τους

οι σπόροι τραγουδούν

και η νοτισμένη γη ανδρώνει το τίποτε.

(Στιχούργημα φιλοσοφημένο)

Έρως ή Ωκεανός

Αμοιβαίος κατακλυσμός

- απόλυτος

«Δεύτερη ζωή δεν έχει», μου λέει

δείχνοντας τα χάη...

(Ποίημα θολού πρωινού)

Θαυμαστής είτε ιδαλγός,

δοξάζεται η στιγμή.

Μία αλήθεια ή ορίζοντας, θεός

κι άδολος θα παραμείνω.

Στις πέτρες ο χρυσός,

το διαμάντι στα δάχτυλα

(Είναι όνειρο πριν τον διάπλου).

Το παιδί με κοιτάζει με τη ματιά σου,

προτού γεννηθεί, ψελλίζω.

Νότες, κύματα, ολίγιστο φως.

(Δίστιχο)

«Ας αγαπάμε τις λέξεις που πονούν.

Γεννούν, αυτές, τη νέα καρδιά μας».

(Ποίημα χνωτισμένο)

Ανάσα έως το αύριο. Όλα θα είναι κοινά εκτός από...
Εμείς γνωρίζουμε, δεν το προσπερνάμε γιατί προσδοκάμε.

Ο άνεμος, ο λευκός ήλιος, το σήμαντρο.

Έτσι το μονολογούν.

(Ποίημα, όχι)

Πλησίασαν οι άγιοι. Φως σκυμμένο, όχι στο βλέμμα μου.
Ρώτησαν ανήσυχοι.
«Τον τόπο σου τον έχτισες; Θα παραμείνεις;».

(Ποίημα γραμμένο σε χαρτί)

Ένα φως

Δύο σκιές

Τρεις στιγμές

...

Το όλον, μια αιωνιότητα.

---------------------------------------
* Στίχος του Octavio Paz, ποίημα «Το παραμύθι των κήπων», στο: Πας, Ο. (1986). Ποιήματα. Μάγια-Μαρία Ρούσσου (Μτφ.). Αθήνα: Ηριδανός