Το Μέγαρο, το ΕΚΕΒΙ και οι παίδαροι...


Από τη μία πλευρά είναι το προαιώνιο "Λαμπρακιστάν" σε πλήρη ανάπτυξη, ακόμη και στα του πολιτισμού... Το Μέγαρο Μουσικής ως όφειλε, παράγει πολιτιστικό προϊόν, πλην όμως κατέχει περίοπτη θέση στις δημόσιες επιδοτήσεις με αντιστρόφως ανάλογη παροχή υπηρεσιών στο ευρύτερο φιλότεχνο κοινό.

Από την άλλη, το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) δημιουργήθηκε ύστερα από
 προσδοκίες χρόνων ώστε να διαμορφώσει ένα πλαίσιο λειτουργίας της συντεχνίας του βιβλίου, στην οποία συμπεριλαμβάνονται -ισότιμα, υποτίθεται- όλοι οι εμπλεκόμενοι του κλάδου και οι ενδιαφερόμενοι, ήτοι συγγραφείς, εκδότες, βιβλιοπώλες, μεταφραστές, όσο και το ευρύτερο αναγνωστικό κοινό. 


Στην πρώτη περίπτωση, όπου είναι δεδομένη η "αξιοκρατία" της διοίκησης (σχετιζόμενη με τις πολιτικές προεκτάσεις του εκάστοτε προσωπικού της ελληνικής κυβέρνησης) και πάντοτε αδιάβλητη, το Μέγαρο Μουσικής είναι οργανισμός με σημαντική, υψηλού επιπέδου προσφορά (μπάζοντας στον ευρωπαϊκό χάρτη "ελληνικές ημερομηνίες" για σημαντικά και διάσημα σχήματα της κλασικής μουσικής) αλλά με μόνιμο το πρόσημο του "κυριλέ" και απροσέγγιστου πολιτιστικού ναού. 

Στη δεύτερη περίπτωση, το Κέντρο για το βιβλίο ξεκίνησε και συνέχισε τη λειτουργία του διαθλαστικά: θεωρήθηκε άντρο των επιχειρηματιών-εκδοτών, πεδίο δράσης και προβολής "ημετέρων" λογοτεχνών και σημείο συνάντησης διαφόρων συμφερόντων (συνήθως με κομματικά ή ίδια πρόσημα). 

Το μεν χρωστάει πάνω από 200 εκατομμύρια ευρώ, το δε δεν χρωστάει τίποτε. 

Το μεν φιλοδωρείται με διαγραφή χρεών, το δε καταδικάζεται σε θάνατο (στο πλαίσιο μιας φθηνής πολιτικάντικης σκακιέρας από "ανίερους" κοστουμάκηδες της παρούσας κυβέρνησης και με τη συνδρομή εκδοτών και άλλων προσώπων που "δεν τους είχε γίνει το χατίρι να καρπωθούν κάτι κι αυτοί όλα τα προηγούμενα χρόνια"). 

Και οι δύο πολιτιστικοί οργανισμοί έχουν λόγο ύπαρξης και χρειάζονται, ειδικά στην παρούσα φάση, την ενδυνάμωση και ανανέωσή τους για να προσφέρουν αυτό που γνωρίζει πολύ καλά η θεά Τέχνη.

Ποιοι άραγε θα δώσουν λόγο για όλη αυτή την ανέξοδη και ωστόσο επικίνδυνη πολιτική αποφάσεών τους; 

Ο καθείς (όχι πάντως τα ψώνια που τριγυρίζουν στην ελληνική λογοτεχνία -ποιητάδες και μορφονιοί, υποτιθέμενα βραβευμένοι και μη, τηλεοπτικοί πεζογράφοι κι άλλοι λαλίστατοι που "τσιμουδιά" δεν βγάζουν απέναντι σ' όλα αυτά τα γενόμενα - ειδικά στο φίλαυτο fb...) ας συναγάγει τα συμπεράσματά του.

Commenti