FRANCO LOI
Είμαστε πολύ μικροί, Θεέ μου, είμαστε σχεδόν τίποτε
Είμαστε πολύ μικροί, Θεέ μου, είμαστε σχεδόν τίποτε,
ίσως μια ανάμνηση να 'μαστε, πνοή του ανέμου,
ανθρώπινη σκιά περαστική, οι πρόγονοί μας,
ίσως μια κάποια θύμηση αλλοτινής ζωής,
μία βροντή που από μακριά επανέρχεται,
η μορφή από μιαν άλλη γενιά...
Μα πώς επικαλούμαστε το έλεος, πόσο τον θρήνο,
και πόσο τη ζωή όταν την παίρνει ο άνεμος!
Οδεύουμε στ' άγνωστο, απαγγέλλοντας ύμνους,
κι απ' ό,τι υπήρξαμε, τίποτε δεν απομένει.
[Liber]
μτφρ.: Βασίλης Ρούβαλης | trad.: Silio D'Aprile
Commenti