Χωρίς λόγια (επιστολή σε ποιητή)

Αγαπητέ μου Νίκο >>> Τις προάλλες σε αναφέραμε σε κουβέντα με τον Μίλτο >>> Γελάσαμε με τον στίχο για τα ουζάκια σου, γελάσαμε και για εκείνα τα προκλητικά ποιήματα που έγραφες στο γόνατο, τα οποία διαβάζουν νεαροί ποιητές εμβρόντητοι, αλλά τ' αποστηθίζουν για να τ' απαγγείλουν στα καφενεία >>> Θέλησα  να επανέλθω στις πιο παλιές σκέψεις σου, σαν να 'ταν η πρώτη φορά >>> Δεν θα σε ρωτήσω για τις αιώνιες απορίες μου γύρω από τους χοντρούς ήχους και τις οράσεις ανάμεσα στις λέξεις σου, τα νεκρικά προσωπεία και τη γλώσσα της πατρίδας, αλλά και γι' όλους εκείνους τους εχθρούς των ουρανών, τα βρεφικά χαράματα ή τους απόγονους της νύχτας, τον νερόλακκο με το καθρέφτισμα των αστεριών, τα άσματα της δεύτερης νοσταλγίας >>> Δεν θα σου άρεσε, θα ματαιοπονούσα... >>> Ομως, είναι όλα ετούτα τα επώδυνα που αναγνωρίζω στον σημερινό κόσμο, αυτόν τον θρασύδειλο που διεμβολίζει την ύπαρξη, τον κοινό παρονομαστή που είναι, όπως έλεγες, το ίδιο το υποκείμενο και το αντικείμενο, το "εις σάρκαν μίαν" >>> Μαθαίνω ότι κρύβεσαι πια στη σκιά, ανάμεσα στις πορτοκαλιές της Αργολίδας >>> Παράτησες τη γραφομηχανή, ούτε καν διαβάζεις τα χοντρά των εφημερίδων >>> Τεμπέλιασες ή γέρασες; >>> Με θλίβει η απουσία σου, με αφήνει μετέωρο ανάμεσα στους μέτριους γραφιάδες και τους ζηλωτές της εξουσίας >>> Η πλατεία Μαβίλη παραμένει στη θέση της, το ίδιο και το βυζαντινό ρολόι στην άκρη του κάστρου - να είσαι σίγουρος >>> Και θέλω να σου υπενθυμίσω ότι η μυστική ενέργεια, φίλε μου, δεν τιθασεύεται έτσι εύκολα: Κανένα φως δε φώτισε με φως τον εαυτό του / την ώρα που φιλούσε με τ' αφίλητα / φιλιά μου την Ανάμνηση στο άστραμμα της λύπης...  

Commenti