Φωτογραφία: Χάρης Κοντοσφύρης [www.harriskondosphyris.com] Η πιο ωραία διαδρομή της πόλης είναι η νυχτερινή: κρύβει την ασχήμια των παρόντων, χαμηλώνει τη βοή, απελευθερώνει τα βλέμματα >>> Περπατώντας στον πεζόδρομο της ματαιοδοξίας, με δεκάδες ανήσυχες βιτρίνες αυτή την ώρα, το βήμα παραμένει σταθερό γιατί η βούληση της φυγής είναι πρωτογενής >>> Η σκεπτόμενη ψυχή του Maine de Biran κινείται ελεύθερα, στρέφεται όπως οι ζωγράφοι της Αντιμεταρρύθμισης στις αισθητές μορφές, είναι μάρτυρας της ωραιότητας >>> Η πόρτα της βυζαντινής εκκλησίας θα μπορούσε να είναι ξεκλείδωτη - κάποια κηροπήγια καίγονται ακόμη αφήνοντας ολίγιστο φως, σαν συντροφιά σε πεθαμένο διαμάντι >>> Η μυστική εμπειρία: Ε, Μάρκο Πόλο, μου φώναξε τότε ο Χριστός, καταπώς σημείωνε ο Μίλτος Σαχτούρης καθισμένος στο διάφανο καφενείο >>> Οι τρελοί και οι αδέσποτοι σκύλοι, οι φιλόσοφοι και οι χαλκέντεροι αυτής της αρρωστημένης στιγμής, οι λογοκλόποι, οι ποιητές >>> Η ύπαρξη και ο χρόνος, διαβάζω, αρχίζουν από το εγώ >>> Σαν δικαιολογία, η παρατήρηση σε ανέμελους περαστικούς, τους μεθυσμένους από τα πάθη τους, τους καχύποπτους ένστολους, τους παρίες και τους μέτοικους >>> Από κάπου τριγύρω, ακούγεται η παλιά μουσική της Βιέννης και η στριγκή απαγγελία του Pier Paolo Pasolini για τη μάταιη επαφή με τις τέχνες >>> Ομολογώ τις εξωτερικές αισθήσεις, αυτές τις πρόστυχα επιβεβλημένες στο πρόσωπό μου, αυτές που κάνουν εθελούσια την κίνηση προς το άγνωστο με επιείκια στις δυνατότητές μου, όμοια με τα στρείδια σε ρηχά νερά >>> Οι ίδιες προσόψεις από τα παιδικά χρόνια, τα ίδια βήματα της θέλησης, η επιθυμία και η ανάκληση, η επανάληψη και η άσκηση, η μνήμη και το κριτήριο, ο λαθεμένος λόγος και η βεβαιότητα, η φαντασία, το άτομο, η ιστορία, το όλον, η ακραία ευκολία του τέλους, η αναπήδηση στην επόμενη, όντως την επιζητούμενη εποχή του...
Commenti