Χωρίς λόγια (περίπου λαμπριάτικα)

Σαν κακόγουστο αστείο η ανωτέρω απεικόνιση από την αλήστου μνήμης αισθητική του νεοελληνικού κράτους παρελθουσών δεκαετιών >>> που θέλει τον Ελληνα ντυμένο φουστανελλά να "ντριτζινάει 'σα πέρα" (όπως λέμε εμείς οι Μοραΐτες) μαζί με τη χαρωπή βλάχα του δονούμενος από λαμπριάτικη ζέση και ξαμολημένος σε χορτολιβαδικές εκτάσεις, μετά τσουρουφλιζόμενου αμνοεριφίου >>> καθώς και με το απαραίτητο φόντο της μετεμφυλιακής προσδοκώμενης ταυτότητάς του: ένα περήφανο σπάραγμα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού να τον στολίζει απέναντι στους αλλοεθνείς >>> που ούτε του ανήκει ούτε τον αφορά βεβαίως >>> αλλά και ούτε διαθέτει την ελάχιστη ικανότητα να τον διαχειριστεί έστω επαρκώς >>> Κι αν αυτή η απεικόνιση είναι θλιβερή για όλους όσοι προσδοκούν μια άλλη χώρα, με αρχές, αισθητήρια, αξίες, σοβαρά ευρωπαϊκά θεμέλια, ναι όντως παραμένει απαστράπτουσα η φθενή πραγματικότητα >>> Το "χυμείο" δεν αλλάζει, επ' ουδενί δεν θέλει κανείς >>> Μέσα στην παραζάλη των ημερών, κάποιοι ελάχιστοι μετρούν τον λόγο με ιδιόμελα σε ξωκλήσια, με ανάσες παρελθούσες και πιο υγιείς (δηλαδή, με ιστορική μνήμη και ύμνους), με το βλέμμα στραμμένο στον ορίζοντα της φυγής >>> Ωσάν ναυαγοί που προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτή τη στεριά και να κολυμπήσουν, όσο προλάβουν, προς τους δρόμους του πελάγου...

Commenti