Η νεοελληνική γραμματεία ακολουθεί τη μοίρα ετούτης της κατ' επίφασιν διαστελλόμενης κοινωνίας στη μεταπολεμική περίοδο >>> Ο όρος "βιβλίο" δηλώνει ποικίλες σημάνσεις πολιτικές, κοινωνικές, εκπαιδευτικές, πνευματικές >>> Οι αρωγοί της υπόθεσης "βιβλίο", στη μικρή, αμόρφωτη Ελλάδα, είναι μετρημένοι και μετρήσιμοι: συγγραφείς και μεταφραστές, εκδότες και τυπογράφοι και βιβλιοπώλες, επιμελητές, βιβλιοθηκονόμοι >>> Ολοι και όλα υπό βαθμολόγηση >>> Ωστόσο, η δίωξη του ελληνικού βιβλίου επικρέμαται σε κάθε περίοδο κρίσεων - καμένα αντίτυπα, φυλακίσεις, δημόσια διαπόμπευση, υποτίμηση >>> Κι επί της παρούσης, σ' ένα πλαίσιο προγραμματικών δημοκρατικών θεωρήσεων για ό,τι αφορά τη γνώση -τη μετάδοση και διασταύρωση της πληροφορίας, της διάνοιας- δεν νοείται ακριβώς η εύκολη προσφυγή στη βία, στον ετσιθελισμό, στην καταρράκωση αυτού του μικρού-μεγάλου κόσμου >>> Ως εκ τούτου, οι προπέρσινες ντροπιαστικές καταστροφές στη βιβλιοθήκη της Νομικής Σχολής στην Αθήνα, η επανειλημμένη σύλληση πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, οι μόνιμες -και φαιδρές- επιθέσεις σε βιβλιοπωλεία και συγγραφείς, όπως εσχάτως και σε εκδότες, το μόνο που επιβεβαιώνουν είναι η διαθλασμένη αντίληψη περί πολιτισμού σ' αυτή την παλαιά κοιτίδα... >>> Πιο λιανά: εάν ο "Ιανός" είναι ένα βιβλιοπωλείο-μπουτίκ γιατί έτσι προσδοκά ο ιδιοκτήτης του, αφορά μόνον αυτόν και το πελατολόγιό του. Μπίζνες με όρους πιάτσας, δηλαδή >>> Τα σπασμένα τζάμια, οι κλοπές, η βία έξω από το βιβλιοπωλείο, απ' όποιο άλλο, δεν συνεισφέρει σε τίποτε όπως έγινε στο συλλαλητήριο της περασμένης Τετάρτης στο κέντρο της Αθήνας >>> Αλλη περίπτωση: εάν κάποιος αδίκως (ή δικαίως) απολύεται από τον εκδότη του αλλά ο ίδιος είναι πρώην "ισχυρός συνδικαλιστής", όπως στην περίπτωση Ντίνου Παλαιστίδη (στις εκδόσεις Αγρα), πρέπει να υπάρξει μια περίσκεψη >>> Πώς κόπτεται λοιπόν ο σύλλογος βιβλιοϋπαλλήλων για την περίπτωση απολύτως συγκεκριμένα και συντονισμένα, ενώ την ίδια στιγμή ο εκδοτικός κόσμος ταλανίζεται από μαζικές απολύσεις, απαξίωση εργασιακών δικαιωμάτων και βεβαίως κακής οικονομικής σχέσης; >>> Περπατώντας στα Εξάρχεια τις προηγούμενες ημέρες, ήταν εύκολα διακριτό το γεγονός ότι έχουν γεμίσει οι τοίχοι με αφισέτες για εκδικητική τιμωρία της "Αγρας" και του εκδότη της (Σταύρου Πετσόπουλου), όταν άλλοι εκδότες (γνωστοί, κολοσσιαίοι, επικρατούντες) δρουν κατά βούληση σε σχέση με τους συνεργάτες τους αλλά παραμένουν στο απυρόβλητο της "συνδικαλιστικής ευαισθησίας"... >>> Σαφώς, δεν πρέπει ο συγκεκριμένος εργαζόμενος να μείνει άνεργος, ούτε κανείς το εύχεται, μα και μόνον η ιδιότητά του δεν πρέπει να θεωρηθεί πλεονέκτημα έναντι όλων των συναδέλφων του (...που δεν διαθέτουν αυτή την ιδιότητα) >>> Σημειωτέον δε ότι η "Αγρα" συγκεντρώνει όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του πρέποντος, του σημαίνοντος εκδοτικού οίκου ανάμεσα στα εν πολλοίς σκουπίδια που κυκλοφορούν πλέον μαζικά και φορούν (ή προσπαθούν να φορούν) το προσωπείο της "κουλτούρας" >>> Σωστά παρεμβαίνει (επιτέλους) ο ΣΕΒΑ, ο συνδικαλιστικός φορέας μερικών εκ των εκδοτών (!), σημειώνοντας ότι τέτοιες ακραίες, επί προσωπικού μάλιστα, αντιπαλότητες δηλώνουν μονάχα την ένδεια του χώρου >>> Και οι αναγνώστες; Το μέγιστον θέμα, αποδέκτες και ρυθμιστές όλων των ανωτέρω >>> Η απάντηση σηκώνει συζήτηση - μια βόλτα στα ανερμάτιστα ιστολόγια, που κυκλοφορούν εδώ και 2-3 χρόνια, τα λεγόμενα "βιβλιοφιλικά", οι διάφορες "ομάδες στο FaceBook", όπως και το ξεφύλλισμα διαφόρων εντύπων-εφημεριδικών ενθέτων με ρηχότητες κλεμμένες από εκδοτικά Δελτία Τύπου, αποτυπώνει τις εκπτώσεις, την ημιμάθεια, τη στρεβλή θεώρηση της βιβλιοφιλίας στις πηγές ενημέρωσης κι αξιολόγησης της εκδοτικής παραγωγής... >>> Αυτής της βιβλιοφιλίας, δηλαδή, που παραμένει αδιάφορη κι απούσα στους σχεδιασμούς των πολιτικών ταγών - τους θεσμούς που διαχειρίζονται, τα επιλεχθέντα κάθε φορά πρόσωπα, τα τυχάρπαστα κι επιπόλαια αποτελέσματα που αποδίδουν οι πολιτικές τους...
Commenti