Χωρίς σχόλια / Senza commenti

Οι Αλκυονίδες έφυγαν και για φέτος. Ο βορριάς επέστρεψε >>> Σωστά, το υπενθύμισε η Κατερίνα σήμερα >>> Κι όπως το αυτοκίνητο ανέβαινε προς τα βόρεια προάστεια, για πρώτη φορά, με τ' ανάβλεμμα, φάνηκε όμορφος ο λόφος με τις αθηναϊκές πολυκατοικίες >>> Διότι, το έντονο φως του ήλιου ξετρύπωσε από τα γκριζόμαυρα σύννεφα, λαμπύρισε στις άσχημες κατασκευές της προηγούμενης γενιάς, τις ομόρφυνε σχεδόν τραγικά >>> Ανεβοκατεβαίνοντας την πόλη, παρεμπιπτόντως, ανακαλύπτει κανείς την εναλλαγή των μικρών Παραδείσων και των πολλαπλών Κολάσεων: η Αθήνα είναι μια υπέροχη, συναρπαστική πόλη >>> Για τη Ρώμη, τις μνήμες, τις αναμνήσεις και τη δοτικότητά της αδυνατώ να μιλήσω ακόμη... >>> Ενώ, το στέμμα που δημοσιεύεται εν προκειμένω, το επίσημο σήμα του Ruvo Di Puglia παραμένει στο αίμα >>> Οι ημέρες περνούν με δύσφορη απραγία, ωστόσο. Το ποίημα δεν ανθίζει, ίσως δικαίως >>> Το γράμμα δεν γράφτηκε ακόμη >>> Η φωνή δεν ήχησε δυνατά >>> Αναμονές και προσδοκίες >>> Επανέρχεται η ποίηση με τον Βύρωνα Λεοντάρη: "Τα ονόματά μας πού και πού μας βλέπουν στο όνειρό τους" >>> Ενώ, παρατηρώ, οι διάφοροι πολιτικοί (ή πολιτικάντηδες) χρησιμοποιούν τελευταία, όλο και περισσότερο, αφειδώς, τους στίχους ποιητών για να δικαιώσουν τα λεγόμενά τους, να πείθουν και να πεισθούν για τη σοβαροφάνεια και αποδοχή τους >>> Μέσα σε δύο ημέρες, άκουσα τρεις πολιτικούς να ψελλίζουν ποιήματα >>> Μακάρι να ήταν αληθινή αυτή η ωραιοποιημένη ψευδαίσθηση >>> "Θα μας ξεχάσουν κάποτε τα ονόματά μας / δε θα μας ξέρουν ούτε στο όνειρό τους", επανέρχεται ο Βύρων Λεοντάρης >>> Η επικαιρότητα απαιτεί χρόνο ενώπιον της οθόνης - οι αξίες, οι ποιότητες, οι διαδρομές ανάκατες με σημασίες, νόηματα, πεπρωμένα της πολιτικής σφαίρας >>> Αναρώτηση παλιάς ΕΑΜίτισσας: Μα μήπως μας χρειάζεται ένα αντάρτικο πόλης; >>> Εάν ζούσε κάποιος Αρης Βελουχιώτης, ας πούμε...