Jaroslav Seifert - Αφγανιστάν, ποίημα

Ass.Press/Farzana Wahidy
Παρατηρώντας την καλλιτεχνία αυτής της φωτογραφίας (από την εμπόλεμη ζώνη του Αφγανιστάν, χθες) και διαβάζοντας το παρακάτω ποίημα του Τσέχου ποιητή Jaroslav Seifert (στην πολύ ωραία μεταφραστική προσέγγιση της Σόνιας Στάμου-Ντορνιάκοβα), αισιοδοξώ πάλι και πάλι...
Ενα τραγούδι για τον Ερωτα (Píseň o lásce)
Ακούω αυτό που οι άλλοι δεν ακούν,
γυμνά πόδια στο βελούδο να περπατούν.
Τους αναστεναγμούς στα σφραγισμένα γράμματα με βούλα,
τον ήχο των χορδών όταν η χορδή σιωπά.
Ξεφεύγοντας κάποτε από τους ανθρώπους,
βλέπω αυτό που οι άλλοι δεν βλέπουν.
Τον Έρωτα που ντύθηκε στο γέλιο
και κρύφτηκε στα ματόκλαδά /της/.
Όταν στα μαλλιά της υπάρχει ακόμα μια χιονονιφάδα,
Εγώ ήδη βλέπω την τριανταφυλλιά να ανθίζει.
Άκουσα τον Έρωτα να φεύγει,
όταν τα χείλη μου πρωτάγγιξαν τα χείλη της.
Ποιος όμως θα σταθεί εμπόδιο στην ελπίδα μου
-ούτε ο φόβος πως θα ‘ρθει η απογοήτευση-,
για να μην πέσω στα πόδια σου.
Η ομορφότερη συνήθως είναι η αλαφροΐσκιωτη.

Commenti

ioeu ha detto…
το ορατό οράτε
του αοράτου...
Kafeini ha detto…
Ωραία ανάρτηση - η εικόνα και το 'τραγούδι' τόσο ταιριαστά, κι ας έχουν άλλη θεματολογία. Πολύ καλό.
Χαιρετώ, Κ.
scalidi ha detto…
η φωτογραφία είναι από μόνη της ένα ποίημα, Silio :)))))
SILIO D'APRILE ha detto…
ioeu, kafeini, scalidi: ακούγεται κοινότοπη η άποψη, όμως πράγματι η ποίηση ενυπάρχει σε κάθε τι, λόγο είτε εικόνα...
piece de resistance ha detto…
oreo eixa diavasei ena exairetiko diko sou poiima sto e poema eixe ena glyko pono tora den to thymamai tha to xanapsaxo
valsamo itan tote