The Last Drive - comeback hit: 13-5-2007, Gagarin Club

φωτό: Ελένη Γρηγοριάδου

Η συναυλία των Last Drive ήταν ένα παραλήρημα αναμνήσεων, ήχων, εικόνων για όλους όσοι "έζησαν" αυτό που παρεξηγημένα αποκαλείται "ελληνικό ροκ", αλλά ουσιαστικά επρόκειτο για έναν σταθμό στην ελληνική άποψη περί ανεξάρτητης ροκ σκηνής στις δεκαετίες του '80 και του '90.

Το ζητούμενο είναι άλλο: το συγκρότημα έπαιξε σαν να μην πέρασε ούτε μήνας από την τελευταία του εμφάνιση ενώ το κοινό, που γέμισε για τρεις ημέρες το Gagarin, ένιωσε ότι βρίσκεται σε άλλη χωροχρονική διάσταση. Δεν νομίζω κανένας να αμφιβάλλει για την αίσθηση ότι πέρασαν δώδεκα χρόνια από την τελευταία εμφάνιση των Last Drive, ότι οι περισσότεροι γκριζάρουμε ή χάνουμε μαλλιά ή παχαίνουμε ή κάνουμε παιδιά σιγά σιγά, ότι η μουσική σκηνή που είχαμε πλάσει στο μυαλό μας ίσως ποτέ δεν υπήρξε αλλά επρόκειτο για μια φαντασιακή δημιουργία, ότι ωστόσο οι μετέφηβοι που υπήρξαμε παραμένουμε (αλλά με κοστούμι ή σοβαρό επαγγελματικό ύφος, αναλόγως) ακούγοντας τραγούδια σαν το "Blue Moon" ή το "Overloaded" και ανακαλώντας τις φάσεις του ατέρμονα εξελισσόμενου εαυτού μας...

Η "Missirlou" και η διασκευή του "It's all over now, baby blue", δύο κομμάτια που εγώ τουλάχιστον λάτρεψα ως εικοσάχρονος, ακούγονταν στ' αυτιά μου τόσο φρέσκα όσο όταν έτρεχα σε συναυλίες των Last Drive στη Χαλκίδα, το Ηράκλειο, τα Χανιά, την "υπόγα" του Κουτσούμπα, το "Ρόδον" φυσικά, τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα και δεν ξέρω πού διάολο αλλού ανά την Ελλάδα των αρχών της δεκαετίας του 1990, όταν η παρέα του Καρανικόλα και του Καλοφωλιά έπαιζαν με ψυχή αλλά και με κάκιστο ήχο...

Η συναυλία στο Gagarin τα είχε όλα. Απαριθμώ: το αγαπημένο μου "The bad Roads", τα σχιζοειδή και λατρεμένα "Gone, Gone, Gone", "I love Cindy", "Chain Train", το βλοσυρό βλέμμα του Γιώργου στην κιθάρα του, το αλλόκοτο παίξιμο του μπάσου από τον Αλέξη, η ήρεμη δύναμη της ντραμς από τον Χρήστο.

Κι ακόμη, το "Have Mercy", το "Night of the Phantom" (κι όλες οι παλιομοδίτικες αλλά εξαγριωτικές για το πνεύμα μου γκαραζιές τους...) συνέβαλαν σε εικόνες του παρελθόντος, τόσο μακρινές και τόσο κοντινές: οι γκόμενες που γάμησα (ή με γάμησαν τελικά) εκείνη την εποχή, οι τεκίλες από μια σχεδόν αποκλειστικά αλκοολική πενταετία, το πάθος για τα βινύλια (στο 7+7 κυρίως, ή και στο Happening, πάντοτε σχεδόν άφραγκος αλλά πωρωμένος αγοραστής ανά εβδομάδα, με τον "τρελό" Γρηγόρη Βάιο να λανσάρει ό,τι σαβούρα είχε το μαγαζί από Βέλγιο και λοιπά, σε πιτσιρικάδες ανυποψίαστους), η έκδοση του B-Side 'zine [που είναι ό,τι πιο αγνό έχω δημιουργήσει έως τώρα στα μίντια - μαζί με το (.poema..), βεβαίως!], η συνέντευξη που είχα κάνει -άπειρος δημοσιογράφος αλλά φαν φανατικός στο σπίτι του Χρήστου και παρέα με τον Θάνο το 1992- για το δεύτερο τεύχος του περιοδικού, τα ατελείωτα βράδια στο θρυλικό Metropolis Club του Ρεθύμνου, όπου έχω αφήσει -εντάξει Κοκκινόμαρκε;- ένα κομματάκι του εαυτού μου παίζοντας στα πικάπ κάθε Τετάρτη και Κυριακή έως τα ξημερώματα, η εκπομπή "Απόψε το φεγγάρι αιμορραγεί" στον Team Fm 102, οι φωτοτυπίες των εισιτηρίων από συναυλίες στο "Ρόδον" και η μυσταγωγία της κάθε βραδιάς (ας απαριθμήσω ενδεικτικά: Dream Syndicate, Green On Red, Wipers, Giant Sand, Gutterball, Tindersticks, Ramones, Jesus And Mary Chain), το καταραμένο "Ποπ&Ροκ" που πάντοτε ζήλευα (κι έφτασα, τελικά, να το διευθύνω για κάποιο μικρό διάστημα...), η ανεπιτήδευτη γαλήνια φιγούρα του Αιμίλιου από τη Hitch-Hyke Records (που ακόμη παραμένει, είπαμε δυο κουβέντες προχθές), το επτάιντσο του "Overloaded" μίας όψεως και συλλεκτικής αξίας που εκείνος μου είχε χαρίσει, το "Φως και η Σκιά του" του Γιώργου Καρανικόλα (από το οποίο είχα "κλέψει" ένα ορχηστρικό για μια εκπομπή μου στο ραδιόφωνο) που το έχω σχεδόν ξεχάσει σε κάποια αποθήκη της μάνας μου, η φιγούρα της Μαρίζας, της Ελενας και της Ελενας, της Μαρίας, της Εύης, της Κατερίνας (όλες με ερωτηματικά για το τι και το πώς μεταξύ μας σήμερα), τα αξημέρωτα βράδια στο περίφημο-μοναδικό μπαρ "Cecilia" του Αλέκου και του μακαρίτη του Νίκου στην παραλιακή του Ρεθύμνου, λίγο λιγότερο το "Maze" και το "Booze" στην Αθήνα, η αγωνία για τα μαθήματα, τα σκιρτήματα της άνοιξης με τις υποσχόμενες τουρίστριες στην Αγία Γαλήνη, οι κασέτες με τις επιλογές, η παρέα των Ζήνωνα-Μαρίνας-Δροσούλας-Πατρινού-Δευκαλίωνα-Γυθιάτη, το "Αρκάδι" και το ασημένιο-τρακαρισμένο "Galant", τα βράδια στη Fortezza με κεραυνούς και σκοτάδια, οι ρακές, τα γέλια στο παλιό λιμάνι... (That's my RPM injection).