Lo sguardo del poeta distingue meglio l'orizzonte. Sente la salsedine e la terra, la pulsazione dell'esistenza, la ruggine del tempo, la speranza. La luce esiste negli idoli mentre nei versi s'insinua l'ispirazione. Allora che l'alba ed il tramonto, si tramutano in sussurro, pensiero, dono espresso.
Il sole pendolare di Iliaw Marjolas passa sugli stessi punti, instancabile e "tragico eremita dell'infinito", scrive delle poesie e delle idee, immagini e melodie, per "ornare dall'inizio l'informe caos...". La sua voce si sente ferma, come se provenisse dalla parte del piu' vecchio vento. Tiene una lira, per riempire il silenzio ed i sogni. Scrive "Non piangere/perche' quando si intorbidiscono i tuoi occhi/si impoverisce il cielo di stelle", volendo conferire alla sua arte la dimensione lirica dell'amore, del dolore, del mito, del simbolo, della canzone. Con questi material si prova sulla carta conoscendo che le uniche cose che rimangono sono la memoria del poeta, il benessere ed il conforto delle sue parole, l'unica vera vista.
Se fossi poeta/avrei composto una canzone Bianca/negli incroci e nelle piazze/Se fossi innocente saprei star zitto/Se fossi coraggioso/avrei riempito i tuoi occhi d'estati celesti...".
SILIO D'APRILE
---
"Πάμε στην ποίηση˙ πάμε στη ζωή. Και η ζωή, είμαι σίγουρος, είναι φτιαγμένη από ποίηση. Η ποίηση δεν είναι ξένη - η ποίηση, όπως θα δούμε, παραμονεύει στη γωνία. Μπορεί να μας αιφνιδιάσει ανά πάσα στιγμή", σημειώνει ο σπουδαίος Χόρχε Λουίς Μπόρχες μιλώντας για τη διάσταση του ποιητικού λόγου, ο οποίος είδε περισσότερα με τα μάτια της ψυχής κι έγραψε στίχους για να εκφράσει και να περιγράψει το ανείπωτο, το αίνιγμα που είναι η ίδια η ζωή.
Κι ο Ηλίας Μαργιόλας μάς αυτοσυστήνεται, εδώ απόψε, με αυτή τη δίγλωσση έκδοση που δίνει την ευκαιρία στους αναγνώστες να σκύψουν πάνω από ποιήματα φωτεινά. Διότι το βλέμμα του ποιητή διακρίνει καλύτερα τον ορίζοντα. Νιώθει την αλμύρα και το χώμα, τον παλμό της ύπαρξης, τη σκουριά του χρόνου, την ελπίδα. Το φως υπάρχει στα είδωλα, ενώ στους στίχους διεισδύει η έμπνευση. Τότε η αυγή και το δειλινό του μετουσιώνονται σε ψιθύρισμα, σκέψη, πεφρασμένο δώρο.
Στη συλλογή «Της Μικρής Αρκτου» ο ημεροδρόμος ήλιος του Ηλία Μαργιόλα περνάει από τα ίδια σημεία, ακούραστος και «τραγικός ερημίτης του απείρου», γράφει ποιήματα και νοήματα, εικόνες, μελωδίες «για να κοσμήσει από την αρχή το άμορφο χάος». Η φωνή του ακούγεται σταθερή, λες κι έρχεται από την πλευρά του πιο παλιού ανέμου. Κρατάει μια λύρα για να γεμίζει τη σιωπή και τα όνειρα. Γράφει: «Μην κλάψεις / γιατί όταν τα μάτια σου βουρκώνουν / φτωχαίνει ο ουρανός από άστρα», θέλοντας να προσδώσει στην τέχνη του τη λυρική διάσταση του έρωτα, του πόνου, του μύθου, του συμβόλου, του τραγουδιού. Με αυτά τα υλικά δοκιμάζεται στο χαρτί γνωρίζοντας εξάλλου ότι το μόνο που μένει είναι η μνήμη του ποιητή, η ευεξία και η παρηγορία από τα λόγια του, η μόνη αληθινή όραση…
ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΟΥΒΑΛΗΣ
Παλιά Βουλή, εκδήλωση παρουσίασης της συλλογής "Της Μικρής Αρκτου" του Ηλία Μαργιόλα (Vecchia Camera dei Deputati, presentazione del volume "Dell'Orsa minore" di Ilia Marjola)
Commenti