Είναι μερικοί από τους νέους ποιητές, γεννημένοι στη δεκαετία μεταξύ 1969-1979 περίπου, οι οποίοι έχουν ήδη εμφανιστεί με αξιώσεις στον στίβο της σύγχρονης ελληνικής ποίησης' μερικοί άλλοι έπονται, για τους οποίους μένει ν' αναδυθούν στην επιφάνεια. Κάποιοι από αυτούς γράφουν περισσότερο ή λιγότερο, δεν έχει σημασία ετούτο, κάποιοι μεταφράζουν, κάποιοι μελετούν και δοκιμάζουν σε διάφορες φόρμες, εκφράζοντας την ανάγκη για διαφοροποίηση, για το νέο μέσα από το παλιό ίσως, για αναδιάταξη των σημείων του χάρτη.
Ο Δημήτρης Ελευθεράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Εχει εκδώσει τέσσερα ποιητικά βιβλία ("Το καθαυτό χειρόγραφο", 2001 - "Προσωρινή μετάθεση", 2004 - "Ρέκβιεμ για έναν φίλο", 2005 - "Η στέππα", 2006).
ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΟΥΛΚΑΚΟΦ
"Υπάρχει η βουβή φωνή, που μιλά σε όλους μας την ίδια
ιδιόλεκτο'
όμως, σε διαφορετική για τον καθένα γλώσσα".
Εγραψε στο ταλαιπωρημένο τετράδιο του '39, στη Μόσχα.
Ακουσε από τον δρόμο ένα ακορντεόν' κι ένα τραγουδάκι
σε παλιά διάλεκτο.
Και θυμήθηκε τις ανοιξιάτικες πλημμύρες του Δνείπερου,
τότε που το νερό σκέπαζε τα νησιά της όχθης κι έσμιγε τον
ορίζοντα.
Τα μαθήματα βοτανολογίας στο Γυμνάσιο' τις ιδιότητες
του μίσχου και του ύπερου.
Αλλά και την αποστήθιση της Ιστορίας σε βιβλία χριστιανίζοντα.
Και τότε, κατάλαβε πως δεν πιστεύει στην Ανάσταση.
Ούτως ή άλλως, ο κόσμος είναι το αντίθετο του Παραδείσου.
Γνώριζε, βέβαια, ότι τα φώτα που συνοδεύουν την ανθρώπινη
παράσταση
δεν είναι παρά σκιές που παιχνιδίζουνε πάνω απ' τα μήκη
της αβύσσου.
Αλλά γιατί ακούγεται εδώ ένα θρόισμα σαν από δέντρο,
ενώ κορμός, κλαδιά και φύλλα δεν υπάρχουν; Την απουσία
του ποιος θα δικάσει;
Και τότε, στήθηκε εμπρός του μία βυζαντινή βασιλική' με
κέντρο
τον ουρανό. Και διάκοσμο την πλάση.
Commenti