Με τον Κώστα Βρεττάκο βρεθήκαμε στην Πλούμιτσα, ένα τυπικής μοραΐτικης βλάστησης τουμπάκι, ένας λόφος δηλαδή, με δύο-τρία κτίσματα και έναν υστεροβυζαντινό πύργο, ετοιμόρροπο μα ακόμη επιβλητικό. Χώματα της παμπάλαιης οικογένειας, ακόμη, αν και λίγοι από τους απογόνους έρχονται πια εδώ...
Ο Κώστας εμφανώς έφερε το 'βάρος" της διάσωσης και ανάδειξης του πατρικού έργου - ποίηση που "τρίζει" στα βήματα μιας εποχής ολόκληρης, που δεν την αφορούν οι "λίστες βραβείων", τα βιογραφικά, οι αναρτήσεις των "κλικ"...
Μαγειρέψαμε στην κουζινοσάλα του Νικηφόρου, όπως εκείνος με φως από λάμπες πετρελαίου. Μιλήσαμε για την τύχη του αρχείου του ποιητή (και τα λάθη που έγιναν ή αυτά που θα πρέπει να μην γίνουν στη συνέχεια...). Περπατήσαμε στο τουμπάκι, ώστε να αντιληφθώ -επιβεβαιωτικά- τη νηνεμία του δημιουργού έναντι της ταυτότητάς του στον ορίζοντα.
Πέρασαν μήνες ώσπου η Πλούμιτσα "φορέσει τα καλά της", στολιστεί και ετοιμαστεί για τη μεγάλη γιορτή του ποιητή. Με ομιλητές πανεπιστημιακούς και συγγραφείς, ανθρώπους των Τεχνών, μα το πιο ωραίο: με παρουσία πολυπληθούς κοινού (κοντοσυγγενείς από Σπάρτη, Πειραιά, Τρίπολη, όπως και αναγνώστες της γραφής του).
Τα φώτα έσβησαν αργά. Το θυμάμαι σαν τώρα, με μελαγχολία για την επερχόμενη μοναξιά της Πλούμιτσας, με χαρά για το διήμερο συμβάν. Έτος 2012.
Λίγα χρόνια αργότερα, ο "Νταντης" πήγε κοντά στον γέρο του, αποτεφρωμένος, ήσυχος. Ήταν μια ποιητική αλήθεια, επίσης, αυτή η συνάντηση.
Ημερομηνία επετείου ανάμνησης: 4 Αυγούστου (τι ημέρα κι αυτή;! Καθεστωτική κάπως...).
Commenti