Το γλωσσικό ιδίωμά μου ακούγεται σαν παραφωνία ανάμεσα στις μελωδίες που θέλουν να είναι ευφωνικές. Δεν μου επιτρέπεται ν' ακούγομαι, αλλ' όμως δεν είναι κατορθωτό να σιωπήσω. Αυτή τη μικρή διαφορά μου, ωστόσο, την απολαμβάνω ως ελάχιστη νίκη έναντι του καθεστώτος. Σύμφωνα με τις επιταγές του, όλα μετατρέπονται σε ήχους, καθαγιάζονται ως ντο-ρε-μι (και άλλα άναρθρα των ωδείων), εξομοιώνονται σαν απροσδιόριστος βόμβος, επιβάλλουν τη δική τους ένταση.
Αυτή την πραγματικότητα δεν την αντέχω... Τι σημαίνει αυτό αφού παραμένω εδώ, εντός της φασαρίας του; Χμμ, δυσκολεύομαι να σας πείσω. Όπως αδυνατώ να επιβληθώ σαν τραγούδισμα, να πλάσω τον ψίθυρο που χωράει την ηθική υποχρέωση του καλλιτέχνη να παρέμβει στο ανθρώπινο χάος, ν' απαλύνει ό,τι συμβαίνει μέσα στον βουβό κόσμο. Αλλ' αφουγκράζομαι την κακία των άλλων, την ορίζω ως λαρυγγισμό, αυτήν την πικρή σχέση της χορευτικής φιγούρας με την αδιόρατη κραυγή, το φούσκωμα μιας τρομπέτας ανεξέλεγκτης σε κλειστό χώρο. Να, τι αντιτάσσω:
Όταν η στιγμή γίνει συριγμός, θα φανεί ο φόβος μου ελάχιστος εμπρός σε -
Στ' απάτητα, το άχνισμα αποκτάει ρυθμό και ιαίνει τα επιθυμητά.
Ακούγοντας, το νιώθοντας ονειρεύεται το μεγαλείο του.
Commenti