Μολονότι η κυκλοφορία του περσινού βιβλίου δεν έχει ακόμη «κατακαθήσει», η γραφή νέων αφορισμών αλλά και η επεξεργασία παλαιότερων αδημοσίευτων αποτελεί μια ευχάριστη δημιουργική πτυχή. Ίσως, σε μερικά χρόνια, προκύψει μια δεύτερη συλλογή αφορισμών.
Στο σημείωμα εδώ, συγκεντρωμένα τα κείμενα που δημοσιοποιήθηκαν στον διαδικτυακό χώρο (από 30 Απριλίου έως 25 Αυγούστου):
::
Άτρωτος, εσύ μικρέ Θεέ, να είσαι, στη συντομία σου.
::
Σημασία έχουν οι τεθλασμένες όταν η διαδρομή είναι ευθεία...
::
Κι αν δεν υπάρχουμε, αλήθεια θα 'ναι.
::
Εάν κάτι αξίζει μετά την εμπειρία του χρόνου, είναι η αναγέννηση του όντος μέσα σε μόλις μία, μια ελάχιστη, στιγμή.
::
Ο άνεμος διαπερνάει την ουσία των πραγμάτων. Μερικές φορές, και την ηλιθιότητά τους.
::
Στη μοίρα του μονάχου είναι χαραγμένη η βοή και το πλήθος της.
::
Το μυστικό είναι μέρος του κόσμου, απροσέγγιστο. Ή αμάθευτος, ελκυστικός χάρτης.
::
Ό,τι χάνεται, βήμα λέγεται...
::
Όλα μοιάζουν στο τέλος. Εκτός των μηδενικών. (Και μην ρωτήσετε: Το κενό είναι άχρωμο, πάντοτε).
::
Η άνοιξη τίκτει άνοιξη. Μόνον.
::
Μέτρησα τις πτυχές του σώματος. Γνώρισα την εικόνα της ανθρώπινης αβύσσου. Έμαθα ότι τίποτε δεν γνωρίζω παρά την αφή, τη δύναμη της ματιάς μου και τον απέραντο χώρο (που είναι ο Θεός;).
::
Στις πατρίδες (μου) το χρώμα περισσεύει...
::
Τα υπαρκτά είναι διάφανα. Τα υπόλοιπα δεν απασχολούν το βλέμμα μου.
::
Μερικές φορές, στην ασήμαντη αιωνιότητα προστίθενται οι επιθυμίες σου σαρκωμένες.
::
Η ιδέα των πραγμάτων παραμένει ανίκητη από την ίδια τη σάρκα τους.
::
Κάποτε η παράθλαση της ματιάς μου σώζει την παρτίδα από την ασχήμια του κόσμου...
::
Η έναρξη του κόσμου δεν σταματάει ποτέ. Είναι η ζωή, παρόντος ή απόντος εμού.
:: ::
Commenti