Για τον υπογράφοντα, δεν συγκρίνεται η ωραία πραγματικότητα των πειρατικών σταθμών (κάποτε) στα Μεσόγεια με την ακρόαση του «αμερικάνικου» από τη Νέα Μάκρη (για το top-100 στα 7ιντσα της Αμερικής ανά εβδομάδα), το ραδιοφωνικό θέατρο στο Α' Πρόγραμμα της ΕΡΑ, οι ψαγμένοι παράνομοι σταθμοί της Αθήνας (σαν το Κανάλι 15), κατόπιν ο Ρόδον Fm, οι μανιώδεις σημειώσεις και τα δοσμένα χαρτζιλίκια για βινύλια από τις εκπομπές του «πατριάρχη» Γιάννη Πετρίδη στην ΕΡΑ.
Κι έπειτα, και κυρίως, η προσωπική εμπλοκή στα ερτζιανά του Ρεθύμνου (στον σπουδαίο από κάθε άποψη οργάνωσης, πλουραλισμού προγράμματος, παθιασμένων μουσικόφιλων παραγωγών) Team Fm 102. Mε αληθινό κοινό, με αληθινή «συντροφιά» από τις φωνές στα μικρόφωνα και στις μουσικές... Κι ακόμη αργότερα, οι ατελείωτες ώρες εκπομπής για λογοτεχνία και μουσική, στο Β' Πρόγραμμα της ΕΡΑ (στην εποχή απαγόρευσης-κλεισίματος από τη φασιστοειδή κυβέρνηση Σαμαρά). Τίτλοι: «Απόψε το φεγγάρι αιμορραγεί», «Διατάραξη κοινής ησυχίας», «Ρoema τα μεσάνυχτα», άθροισμα επτά χρόνια.
Σημασία δεν έχει η ατομική εμπειρία, όπως προαναφέρθηκε, αλλά η ουσία ενός μέσου τόσο άμεσου, δημιουργικού κι ευφάνταστου, όπως και αυτή η ανείπωτη αίσθηση «συνομιλίας» και αμοιβαιότητας τη στιγμή της εκπομπής ή και τη στιγμή της ακρόασης.
Τα μπομπινόφωνα έδωσαν τη σκυτάλη στα βινύλια και στα περίφημα MK-2, κι αυτά στο σιντί και τα DAT, αργότερα ήρθαν ψηφιακά αρχεία wav, mp3... Ό,τι κι αν αλλάζει στα εργαλεία μετάδοσης, η ραδιοφωνική μαγεία παραμένει αναλλοίωτη. Αυτό είναι ίσως το μόνον χρειώδες να επισημανθεί από τη σημερινή επέτειο.
::
Commenti