Πρόκειται για το ημερολόγιο που τα τελευταία χρόνια συμμετέχει κι ο υπογράφων. Αυτή τη χρονιά με ένα διήγημα που αναφέρεται σε μια φανταστική-μυστηριώδη συνάντηση με τον συγγραφέα Antonio Tabucchi στη μικρή πόλη της Τοσκάνης, όπου ζούσε.
ΠΛΗΣΙΑΖΩ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ του Βεκκιάνο με την επιβλητική γκριζωπή εκκλησία. Στο παγκάκι αναπαύεται ο άνθρωπος που αναζητώ από μήνες. Το βλέμμα του περιέχει τη σοφή φερεγγυότητα ενός προσώπου το οποίο αντιλαμβάνεται την αγωνία της ταύτισης με τον κόσμο.
Ανοίγει πρώτος τη σύντομη κουβέντα˙ όπως φαίνεται, απαντώ αμυνόμενος.
–Δεν υπάρχουν όρια: η τραγωδία, ο μορφασμός του τσαρλατάνου, το σάστισμα από τον έρωτα, η γέννηση ενός διαρκούς ονείρου... Είναι η ζωή και η στενωπός της˙ η τολμηρή κατάφαση απέναντι στην κρημνώδη ευκολία της πραγματικότητας. Τι πιστεύετε;
–Ναι, είναι η άλλη όψη, που ακόμη… Το αναπάντεχο, ως φυσική λειτουργία κι ανανέωση για την αποφυγή της μελαγχολικής θεώρησης της στιγμής… Κρίνεται απαραίτητο. Όπως η αταξία του νου, χάρη στην οποία ο πόθος πραγματώνεται, εκρήγνυται σαν θαύμα. Νομίζω.
–Αυτό το αφύσικο, το υπερβάλλον, το επωφελές μέσα στο κενό, μοιάζει με την υπέρτατη εμπειρία. Είναι ίσως η αποκάλυψη του πεπρωμένου που καμία θρησκεία δεν αντιλήφθηκε έως τώρα. Το υποκείμενο και το αντικείμενο αποτελούν μοναδικότητες, αντιμετωπίζονται αλλήλως με κατανόηση...
–Αυτό το δίπολο… Ακριβώς αυτό… Ωσάν περίβλημα της πραγματικότητας, ωσάν έργο τέχνης που κατέκτησε τη δυναμική του, με μοναδικό στόχο τη συμπάθεια του σύμπαντος, ωσάν ένα υπερεγώ.
Ανασηκώνεται από τη θέση του. Μάλλον φλυαρώ δίχως εμπεδωμένες απόψεις, άγουρος ενώπιόν του. Ιδρώνω. Μου προτείνει ατσαλάκωτο το κυριακάτικο φύλλο της εφημερίδας Il Manifesto αντί κάποιας άλλης, προφανούς ευγενικής χειρονομίας. Καθαρίζει με την παλάμη το μανίκι της καμπαρτίνας του, φοράει πάλι το καπέλο του κι απομακρύνεται σαν σκιά απογεύματος στρίβοντας ξαφνικά στη γωνία της Βία Ντέλλα Λιμπερτά.
Commenti