Τρία έργα προς έκδοση

Προδημοσίευση στα κοινωνικά δίκτυα για τα τρία επεξεργαζόμενα βιβλία ποίησης. Ο «Χάρτης» προγραμματίζεται να κυκλοφορήσει στις 24 Σεπτεμβρίου 2020. Ο «Φωτοφράχτης» αναμένεται για την επόμενη χρονιά, ενώ η «Πάροδος» παραμένει ανολοκλήρωτη, έως στιγμής.

*
[ΧΑΡΤΗΣ : ΣΚΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΑΦΗΓΗΣΗ - απόσπασμα]

[...] Δεν υπάρχει άλλη σκιά, ούτε διαδρομή
τη δική μου αθώα την κρίνω
σαν ιστορία ειπωμένη αλλιώς,
με στίχους εμπρός στο φως
γίνομαι αυστηρός — σιγή, απόλυτη σιγή,
προσέξτε τα λόγια αυτά, σας παρακαλώ, προσέξτε!

Εμπιστεύομαι τους λίγους που αγαπώ
φοβάμαι τους υπόλοιπους που με αγαπούν
δεν ξέρω όσους με θαυμάζουν και με μισούν

Συμφιλιώνομαι με το σώμα, νοιάζομαι για το κάλλος
ονειρεύομαι τα όνειρα των σπουδαίων, δεν ταπεινώνομαι
συνειδητά μετρώ τ’ άστρα (όχι γιατί είμαι τρελός)
και ψάχνω τα σημάδια των ανθρώπων μου, κρυμμένα
στο πέλαγος των αναμνήσεων και στις αντιφάσεις που με γέννησαν

Είναι η άνοιξη η εποχή μου˙ ο βλαστός της ελιάς και το κυπαρίσσι [...]



::

[ΦΩΤΟΦΡΑΧΤΗΣ: ΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟ - απόσπασμα]

[...] Καμία αυθαιρεσία επί του Λόγου δεν επέτρεψε. Δεν θ’ άντεχε να καταγράψει όσα ο νους του φοβήθηκε. Ομολόγησε σιωπηλά το δημιουργικό μεγαλείο του Σύμπαντος, τη σάρκωση που ονομάζεται Ποίηση. Ακόμη δεν έβρισκε τις λέξεις για να προτείνει ‒απέναντι σ’ αυτό το παιχνίδισμα‒ το νόημα της αγωνίας. Ήξερε όμως ότι το δικό του θρόισμα είναι η εορτή της ύπαρξης, είναι η εύχαρις αλήθεια που κανένας δεν γνωρίζει εάν δίχως σώμα συνεχίζεται. Ήταν ένας εκλεκτός; Κι έπραττε απαξιώνοντας; Ενέτασσε τον εαυτό του στους κολασμένους; Όχι. Αναρωτιόταν για την ανιδιοτέλεια, αυτήν την πράξη ειλικρίνειας, φατική ή άφατη μήπως, που θα γεννήσει κάποτε τη νέα σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους.

Και θέλησε να λογιστεί πάλι τη δύναμη του ανθρώπου απέναντι στην Ιστορία. Γνώριζε ότι ανήκει στη φύση, ως οντότητα, κι ότι ο χρόνος ελάχιστη σημασία έχει ανάμεσα στις πολλαπλές εσωτερικές διεργασίες της πραγματικότητας που βιώνει. Μια άλλη σκέψη –άγνωστή του, θελκτική‒ φάνηκε να τον καταλαμβάνει. Τα σωθικά συνεχίζουν άχρονα, πέραν της λογικής που καταμετρά τις στιγμές, βρίσκονται σε διαρκή «συνομιλία» με τον εξωτερικό κόσμο. Αλλ’ έως εκεί˙ο χρόνος είν’ απαραίτητος μόνον για έναν πρώτο προσδιορισμό: ο ίδιος ως άνθρωπος εξακολουθεί διαρκώς. Μόνον έτσι είναι επαρκής, γιατί μόνον έτσι έχει ζωή στα πνευμόνια, στην καρδιά, στα μάτια… Ύστερα, εκείνη έπαψε. Κι επανήλθε στην πρότερη θέλησή του. [...]



::

[ΠΑΡΟΔΟΣ - απόσπασμα]

[...] Γυναίκας σάρκα, σύμβολο των Χερουβείμ, ουδέποτε

συγχωρεί, ακκίζεται με τ’ όνομα
Οστά της μνήμης, ρήξη και λογισμός, μοιρασμένα
για τον ορίζοντα και το αιώνιο

Τα ερείπια πόσα μαρτυρούν, ακόμη στέκονται

προτού καταρρεύσουν, τους διακρίνω —
«Δείτε τα πρόσωπα, δείτε πώς κυρτώνουν» λέν’ οι στρατιώτες,
κατοπινοί της καταστροφής, εργάτες στο φως

Αυτό κι αυτό, το κατανοητό
σημάδι για τον μελουργό, η σημαίνουσα στιγμή,

γίνεται θύμηση και φλέγεται κι εντός μου αναπηδά
γίνεται παρασυρμός, αγνώριστο σημάδι...

Σημάδι χάλκινο για την αφή
και φρυκτωρία μακρινή, χωρίς αποσωσμό

χωρίς τραγούδι του Κυνός ‒ εμένα ή στο τώρα το πέρασμα υδάτινο,
μετά το σκοτείνιασμα, στον αιώνα, αναχωρώ
[...]