Προσυπογράφοντας το σημερινό κείμενο-σχόλιο του παλιού συναδέλφου, συνοδοιπόρου και φίλου Κώστα Κυριακόπουλου, εδώ ατόφιο. (Μία προσθήκη προσωπική - η εικόνα του Σεραφείμ Φυντανίδη την ημέρα που εκδιώχθηκε από την εφημερίδα, ως οριστική αρχή του τέλους, και η προσωπική αίσθηση, το μπούκωμα στα μηνίγγια, της τελευταίας αποδιοπομπαίας κατάβασης από το κλιμακοστάσιο του κτηρίου μας, δεκατέσσερα χρόνια μετά την πρώτη είσοδο). Ιδού, με φωτό της επίσης συναδέλφου Έρσης Βατού:
«Στα σκουπίδια… Το κτίριο της «Ελευθεροτυπίας», στην οδό Μίνωος στον Νέο Κόσμο, αδειάζει από τα άχρηστα αντικείμενα για τον νέο ιδιοκτήτη του. Όλα στον απόπατο, άλλα στην ανακύκλωση, άλλα στη χωματερή. Οι καρέκλες μας, τα γραφεία μας, οι βιβλιοθήκες μας, τα σημάδια μιας ζωής, όσα αφήσαμε φεύγοντας κατά την κατάρρευσή της. Πραγματικότητα αλλά όχι κανονικότητα. Σε αυτό το κτίριο έγιναν πολύ σπουδαία πράγματα για περισσότερα από είκοσι πέντε χρόνια. Άνθρωποι μεγάλωσαν σε αυτό, δημοσιογράφοι ανδρώθηκαν, έγιναν πιο σπουδαίοι άνθρωποι από όσο ήταν όταν μπήκαν. Όνειρα έγιναν πραγματικότητα, ζωές άλλαξαν, καριέρες χτίστηκαν. Ακόμα και έρωτες συνέβησαν, μερικοί κατέληξαν σε γάμους, άλλοι ευτύχησαν άλλοι διαλύθηκαν. Αλλά κάπως έτσι είναι η ζωή, δεν χαρίζεται σε κανέναν. Σε αυτό το κτίριο έγιναν πολλά. Και σπουδαία αλλά και ποταπά, ιδίως προς το τέλος της. Το πιο μεγάλο, όμως, είναι ότι σε αυτό το κτίριο έβγαινε μια από τις σπουδαιότερες ελληνικές εφημερίδες. Προσωπικώς, η σπουδαιότερη, η πιο μεγάλη. Και αυτό ας κρατήσουμε, χωρίς κλάψες αλλά με τη γενναιότητα του σημαντικού παρελθόντος…
EDIT: Το ότι κάποιοι είχαν στήσει μαγαζάκια μαλακής και σκληρής διαπλοκής, ότι κάποιοι πληρώνονταν με αστρονομικά νούμερα ανάλογα με αυτά που προσέφεραν, ότι αναπτύχθηκαν διάφορες μυστηριώδεις σχέσεις εξάρτησης με πολιτικά πρόσωπα και κόμματα και διάφορα άλλα, δεν καταργεί αυτό που ήταν η "Ε" ξεχωριστά για τον καθένα μας αλλά και για όλους μαζί ούτε και το δικαίωμα τού καθενός στη νοσταλγία για μια εποχή που δεν υπάρχει πια. Παράδεισοι, άλλωστε, δεν υπάρχουν...».
Commenti