ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ το παράλογο που προτιμώ. Ο κόσμος ταξιδεύει με φθηνά κοστούμια στον γύρο της ζωής και του θανάτου αγνοώντας την αναγκαία σεβαστική πολυτέλεια της ευπαρουσίας του σ' αυτή την περιπέτεια. Είμαι ειρηνικός, είμαι πιστός (στο φως που πιστεύω), είμαι παρών στην ψευδαίσθηση των ευτυχισμένων και απέχων στην ικανοποιημένη δυστυχία των υπολοίπων.
Προτιμώ το παράλογο γιατί δεν καταλήγω στη μοναξιά. Το ξέρω, φαίνομαι ακατανόητος μα σίγουρα είμ' απαλλαγμένος από άλλα φορτία, τα περιττά των ανθρώπινων, εκτός από τις αναμνήσεις της παιδικής περιόδου μου: τότε ερωτεύτηκα, ζήλεψα και μίσησα, εκτίμησα και απέφυγα, κατέκτησα και απώλεσα, είδα και αναγνώρισα, κι αυτοκτόνησα. Με αυτό το παράλογο θρέφω την ύπαρξη του παιδιού που είμαι, πέρα από τον χρόνο και τα ανύσματα των αριθμών, πέρα από την Παράδεισο που αναζητώ.
Κοιτάζω τριγύρω. Καθόλου ειρωνικά ομολογώ ότι σε αυτό το βασίλειο δεν χωράει το παράλογο που προτείνω. (Γυμνός, με δύο μάτια και το ροδάριο ανάμεσα στα δάχτυλα ψελλίζοντας "...assurdo come gli uccelli divini" με νότες του Vivaldi). Δεν αναπνέω αλλιώς, δεν χαμογελώ στη «χρυσαφένια τίγρη» του Μπόρχες ή δεν συναπαντιέμαι με τον «ιππότη» του Καλβίνο και τα «ανόνειρα» του Χιόνη, δεν βρίσκω τους φίλους μου στο πέραν της ζωής μου. Είμαι ένας μοναχικός παράλογος˙ επομένως ένας λογικός με την ευφάνταστη σιωπή μου γραμμένη στην επίσημη ταυτότητά μου.
Commenti