ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ είναι άγνωστο. Όλοι μιλούν για τις αποχρώσεις του, μα όταν πεθαίνει, φορούν τα μαύρα…
Στο δεξί χέρι κρατώ την παλέττα. Με το αριστερό προσπαθώ να συγκεντρώσω τη δύναμή μου στο λεπτό πινέλλο. Το ίχνος της είναι μηδαμινό, σαν καλλίγραμμη σκιά που κινείται αχνά, παραδομένη στην ελκτική γοητεία του φωτός πάνω στον μουσαμά.
Το αχανές λίγο της υπόλευκης ευθείας γεμίζει από τη ρευστή μπογιά. Η μία άκρη της είναι ο κόσμος που περικλείει τη ζωή μου. Η άλλη είναι ο έτερος κόσμος, αυτός που της ανήκει˙ είν’ αόρατος και δεν θα γνωρίσω ποτέ. (Γιατί να υπάρχει κάτι και όχι το τίποτε;…). Μ’ επίμονες κυκλικές γραμμές, κάθετες και υποτείνουσες, κατευθύνω τον χρωστήρα για να κατανοήσω το περίγραμμά της.
[Διήγημα από την επερχόμενη συλλογή «Αλλόκοτες ιστορίες», προς έκδοση: 2021]
Commenti