«ΣΤΟ ΑΟΡΑΤΟ ΝΗΣΙ θα προστρέξω για να συναντήσω το πέλαγος», είπε σιγανά.
«Θα το πω με εικόνες και αφηρημένα χρώματα, θα ιχνογραφήσω τον εαυτό μου στο κενό του παρόντος. Γιατί δεν υπάρχει παρελθόν – ετούτο με βασανίζει. Γιατί οι αποχρώσεις που βλέπουν τα μάτια, το ξέρω καλά, είναι μια ψευδαίσθηση του απέραντου. Κι αυτό που θέλω είναι το νόημα του αύριο…», συμπλήρωσε με μία ανάσα, σαν ποίημα σε πρόχειρη απαγγελία, καταπονημένος από τη συντομία της διάρκειά της.
«Θα το πω με εικόνες και αφηρημένα χρώματα, θα ιχνογραφήσω τον εαυτό μου στο κενό του παρόντος. Γιατί δεν υπάρχει παρελθόν – ετούτο με βασανίζει. Γιατί οι αποχρώσεις που βλέπουν τα μάτια, το ξέρω καλά, είναι μια ψευδαίσθηση του απέραντου. Κι αυτό που θέλω είναι το νόημα του αύριο…», συμπλήρωσε με μία ανάσα, σαν ποίημα σε πρόχειρη απαγγελία, καταπονημένος από τη συντομία της διάρκειά της.
«Η ενέργειά μου έρχεται από αλλού, από άλλην αιτία… Από εμένα διαφεύγουν τα μη αληθή, οι αφορμές. Και υπάρχω δίχως εικόνες, υπερβαίνω τα σχήματα. Δεν ανήκω στην πραγματικότητα, δεν είμαι γεγονός. Αρνούμαι το μηδέν, επευφημώ τον λόγο».
Ήθελε να προτείνει τα μυστικά του˙ ακατάληπτα ή αινιγματικά για τους περισσοτέρους. Τώρα αναγνωρίζω, όμως, τη βούληση να ορίσει τα όρια της ανθρωπινότητας. Με την πένα του να πράξει ηθικά, να δράσει υπέρ της Ιστορίας και ν’ αναλύσει την απορία για την παρουσία του σ’ αυτό το δίχτυ της ύπαρξης. Κωμικός ή τραγικός; Ο ίδιος ξέρει.
[Διήγημα από την επερχόμενη συλλογή «Αλλόκοτες ιστορίες», 2019]
Commenti