(επίγραμμα)


ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ τα σημάδια σου, στήνω τα δικά μου, μόνο για ν’ αντέξουμε και να μας θυμούνται, να νιώσουμε την αιωνιότητα στο δέρμα μας, το όνειρο πια ώριμο, τη νύχτα και τα τιτιβίσματα αληθινά, κι αυτή την αύρα να τη φυλάξουμε ευλαβικά στις χούφτες μας. Ανώνυμοι, άχρωμοι, χωρίς άλλες επιφυλάξεις, κάτω από τη σκιά του κόσμου.

Απ’ όλ’ αυτά τα παράδοξα, εκπλήσσομαι κι όμως δεν παραιτούμαι. Θα μου ανοίξεις το σώμα σου. Θα κρυφτώ εκεί, θα ξεπεράσω τα όρια, θα τρελαθώ –τι σημασία έχει– γιατί είναι μια λύση επίπονη, αλλά δεν καταλήγει σ’ αδιέξοδο, είναι κάθαρση.

Συνεχίζω λοιπόν, ν’ αναμένω τα σημάδια όπως εσύ, τον εαυτό μας σε εμφανές σημείο, έξω από εμάς. Δεν ανεχόμαστε το μεγαλείο της λησμοσύνης, ούτε τη σιωπή και την καταφρόνια. Βρισκόμαστε συνεχώς στο λυκόφως της Ιστορίας, με κοινά αιτήματα, τα πάθη μας και το βάθος των πραγμάτων. Ανίδεοι μάλλον.



Commenti