(Απόσπασμα από τον «Χάρτη»)


[...]

Είναι η άνοιξη η εποχή μου˙ ο βλαστός της ελιάς και το κυπαρίσσι
λιπόθυμος εμπρός στα αίματά μου, στ’ άρωμα του χώματος
και της σπιλιάδας που έγιναν κρυψώνα μου,
ανασηκώνομαι διαρκώς, ένα παιδί είμαι,

αιρετικός, αμαρτωλός και περήφανος,
γι’ αυτό γράφω για να μαρτυρήσω τη διάρκεια του κόπου,
να επινοήσω την πραγματικότητα της άλλης καλοσύνης μου,
να γνωρίσω αυτά που ξέρω αλλ’ απωθώ, να τ’ ανατρέψω όλα
τραγουδώντας με τη λατινική φωνή άγνωστου τροβαδούρου
με το βλέμμα αψύ στη θέα του χάρτη που ενοικώ
με την άμμο να μην λερώνει τον λόγο μου
με πλεούμενο τη μελωδία της μητρός μου (δεν την ξεχνώ)
με τη στιγμή, την κάθε μια, στην αιωνιότητα του ονόματός μου.

[...]


Commenti