ΟΛΕΣ ΟΙ ΤΕΘΛΑΣΜΕΝΕΣ οδηγούν στο σημείο ετούτο. Υπάρχει άραγε εδώ άνοιξη, μικροί Δεκαπενταύγουστοι, γάλα μητρικό να γλείψω; Τα ρυάκια και οι πέτρες συγκρατούν το βουητό, λιγοστεύουν οι αναμνήσεις μα στέκονται ορθές. Πώς να υφανθούν οι μοίρες. Πόση λοιπόν η τύχη για την ωραία σκιά Και ποια, άραγε, η πλημμύρα της χαράς στην πέτρα.
-«Να για μένα η πηγή της ζωής... Vedi per me una sorgente di vita» γράφει εκείνος.
-«Δεν είναι το ίδιο, Ούγκο, το πεπρωμένο σου σε έχει προορισμένο να συνταράσσεσαι συνεχώς από εσωτερικές θύελλες... perpetuamente in tempesta», ανταπαντώ σαν παλιός φίλος του, στο χαρτί, ισιώνοντας τις τεθλασμένες.
Commenti