Προδημοσίευση από τη σκηνική ποιητική αφήγηση «Χάρτης», εν προόδω, όχι ολοκληρωμένη, στο ωραίο έντυπο περιοδικό ΝΗΣΙΔΕΣ του φίλου Πάνου Δρακόπουλου. Χαμηλότονο και παρεμβατικό στα λογοτεχνικά πράγματα, με έδρα σε μια άκρη του Αιγαίου, το περιοδικό του διακονεί τη συγγραφική ανάγκη για δοκιμή δημοσίευσης που μπορεί να είναι χρήσιμη κι ενδιαφέρουσα... Με αυτό το πνεύμα η πρώτη αυτή παρουσίαση στις σελίδες του τεύχους που μόλις κυκλοφορεί. Ιδού το εξώφυλλο αλλά κι ένα δείγμα από τα δημοσιευμένα αποσπάσματα:
===
ΠΙΟ ΠΡΙΝ
Ξέρεις τι σημαίνει το φως στη χαραμάδα
το ζεστό πιάτο στο τραπέζι, τα χάδια
και τα χαστούκια στις κρεβατοκάμαρες,
στα πεζοδρόμια, στα σκοτάδια
η κυριαρχία, τα ωραία ψέματα
το «εσύ» αληθινό
το βάδισμα γυναίκας χθόνιας
η τρέλα ακόμη και σ’ ένα πεταμένο τσιγάρο
η κραυγή εμπρός στον ισχυρότερο εχθρό
οι νότες από βιολοντσέλο και πιάνο συνοδείας
σε παρτιτούρες του Σκαρλάττι
ή, στον μαύρο ορίζοντα, το σμήνος αποδημητικών
γνωρίζοντας πως πεθαίνουν, το κελάρυσμα
από νερό και πέτρες, τ’ αλάτι πάνω στη γλώσσα
(όπως των βιαστικών εραστών)
μερικές −μικρές μικρές− αναλαμπές από το παρελθόν
το σχήμα των βρόμικων σπιτιών όταν φωσφορίσουν
οι ανάσες των ποιητών,
οι πόρνες οι κλεμμένες λέξεις τους
οι ρυτίδες στα πρόσωπα και στα βουνά
τα σημάδια από βεβαιότητες
κι άλλες ανοησίες.
Ξέρεις τον πόθο τους να υπάρχουν αυτοί
να κρύβεσαι εσύ πίσω από τη μάσκα ενός πιερόττου
να στέκεσαι δίπλα τους (γυμνός, κατά βάθος)
αδιάφορος κι αχρωμικός, γιατί νιώθεις τα υποκείμενα
τη διάνοια και τα αντικείμενα ενώ συγκρατείς
μ’ αναπνοή την τελευταία κουβέντα, τις παλιές παραβολές,
την εικασία που ήθελες να ξεπεράσεις,
τις νεανικές βλασφημίες ή τα σήμαντρα του κόσμου
που αρνιόσουν ν’ ακούσεις προτού το βλέμμα βαρύνει.
Ξέρεις το τέλος, τ’ αντικείμενα...
Κι ο χρόνος είναι μετρημένος,
είναι επιφάνειες ανέγγιχτες έως την επόμενη φορά,
θελήματα μέσα στη νύχτα, το σάρκινο ένστικτο,
είναι οι διαδρομές χωρίς όνομα,
κάποια σήμανση
ή έστω έναν τελικό προορισμό.
===
Commenti