Η ζωή των πραγμάτων και η ψυχή τους. Αυτό που αγνοούν και κρατούν σιωπηλά, παραμορφωτικά στο βλέμμα, ανάμεσα στις γραμμές. Ποιος συμμετέχει περισσότερο σ' αυτό το συναίσθημα;
Οι έπαινοι είναι συγκαιρινοί. Θ' απομείνει, ως φαίνεται ιστορικά, η αρμονία μεταξύ των χρονικών σημείων. Άλλοι μιλούν για την αυταπάτη κι άλλοι για τη δικαιοσύνη της ευτυχίας. Αρκεί επομένως η γενναιοδωρία της θυσίας;
Το τίποτε είναι επιβεβαίωση έναντι των πάντων. Μοιάζει με εξουσία ή στιγμιαία θέωση. Είναι πρωταρχική η αλήθεια ή απλώς την αγνοούσα. Θα 'ναι αδιανόητη όποια άλλη εξομολόγηση, για όσο δεν μου απαντάει: «Σε αγάπησα τότε;».
Commenti