Ο Κώστας «Ντάντης» Βρεττάκος είναι μια προσωπικότητα με ιδιαίτερο στίγμα. Άνθρωπος αληθινός της Τέχνης, ορμητικός, φιλοπερίεργος -με εμφανή παιδικότητα- και ουσιωδώς δοσμένος στη γοητεία αυτού του «μυστηρίου», της δημιουργίας. Δεν είναι η πατρική φιγούρα που τον καθοδήγησε σ' αυτά τα βήματα - εξάλλου, ο Νικηφόρος στάθηκε μόνον στις δικές του ποιητικές κατευθύνσεις και στις ιδεολογικές του βιώσεις, αποσπασμένος κι αυτοαποκλεισμένος εν εαυτώ. Συνομιλώντας γύρω από κοινά προσφιλή θέματα, τον ιταλικό νεορεαλισμό, την μπαρόκ μουσική, τους αναγεννησιακούς ζωγράφους, τη μεσοπολεμική ποίηση, εύκολα μπορούσα να διαπιστώνω τη δοτική έφεσή του.
Μέλημά του όμως, αυστηρό, το καθήκον προς την οικογένεια, προς τον ποιητή πατέρα, προς τα μέλλοντα. Συνετός χαρακτήρας, ευπειθής και κάποτε «διαθέσιμος» προς την αφέλεια. Με βλέμμα πάντοτε αμυδρά μελαγχολικό από την αγωνία για τα όποια λάθη του...
Σε μερικές ώρες κηδεύεται. Αυτό φαντάζει απίστευτο.
Εκεί στην Πλούμιτσα, σ' αυτό το ωραίο μεσαιωνικό τουμπάκι των Βρεττάκων, θα πάει να συναντήσει τον Νικηφόρο. Θα περνάμε εμείς τώρα για κείνα τα κόκκινα κρασιά με αφορμή τα λιόφτα που μου 'λεγε αλλ' ακόμη αγριλίδια μένουνε, μιλώντας επιτέλους ξανά τα μοραΐτικά μας στη γνωστή μικρή βεραντούλα, διαφωνώντας για την τύχη του αρχείου, αλλά και σαρώνοντας από τα φύλλα την εκκλησιούλα και το πέτρινο θέατρο προτού αναχωρήσουμε. Είναι μια υπόσχεση αυτή.
Commenti