ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΙΠΑ... (Νίκος Κοτζιάς και άλλα)


Το σχόλιο εν προκειμένω δεν αφορά τις πολιτικάντικες εξελίξεις και τις ντρίλιες εντός-εκτός κυβέρνησης ή τις μεταξύ των αντιπάλων της, αλλά κάτι άλλο πιο επιβαρυμένο: την αντίληψη του πολιτισμού ως πνευματική συνθήκη δημιουργίας με κοινωνική ανταπόκριση και ωφέλεια, κάποιες έννοιες όπως την Τέχνη, την πρόσληψη, τη διακίνηση και τη στόχευσή της, μέσα από τον δημόσιο λόγο.

Ο κ. Κοτζιάς, άρτι παραιτηθείς από το υπουργείο Εξωτερικών, δεν απέφυγε την «πεπατημένη» της δημόσιας φλυαρίας... Δεν ενδιαφέρει όμως το τι λέει και εννοεί για τα τρέχοντα διπλωματικά παιχνίδια, για την αριστεροσύνη, τον συντηρητισμό και τους λογής πατριωτισμούς, ή για την «αγωνία» των κομμάτων γύρω από τη νομή της εξουσίας σε μερικούς μήνες.

Προκαλεί μια αίσθηση απηύδησης η διαπίστωση, κατ' αρχάς, ότι στα γρανάζια του πολιτικού μηχανισμού της χώρας εμφιλοχωρεί η Τέχνη -όπως εδώ η ποιητική/λογοτεχνική- ως αποκλειστικό εργαλείο ατάκας, συμβολοποιημένου μηνύματος ή έστω μιας πρόχειρης αναφοράς με κάποιον προσωπικό αντίκτυπο στα ΜΜΕ. Και προκαλεί τον κοινό νου η δημοσιολογία που μόνον ευφάνταστη δεν είναι (και δεν καταφέρνει να είναι) μέσα από την επαναληπτικότητά της.

Ενδιάμεσα, ας σημειωθεί ότι ναι, υπάρχει κι αυτός ο κόσμος των ποιητών που, όπως το σύνολο των κοινωνικών ομάδων, ασφυκτιούν μέσα στην καθημαγμένη πραγματικότητα - αυτήν που οι πρώην, οι τέως, οι νυν και, άρα, οι επόμενοι πολιτικοί διαμορφώνουν και καθοδηγούν. Και ειδικότερα, ας σχολιαστεί ότι τόσο οι ποιητές όσοι και οι άλλοι καλλιτέχνες γίνονται αντικείμενο επίκλησης - εύκολα και «αποδοτικά». Δίχως να ερωτηθούν ποτέ, δίχως να απασχολούν ποτέ προηγουμένως ή κατόπιν ως οντότητες, έστω, το πολιτικό προσωπικό, δίχως να χαίρουν της ελάχιστης εκτίμησης (σε μια αξιακή βάση), δίχως να υφίστανται τελικά στην πραγματικότητα που «χτίζεται» απ' όλους αυτούς που σαν τον κ. Κοτζιά τσιτάρουν ποιητικές ατάκες, είτε τρέχουν σε θεατρικές παραστάσεις, σε εγκαίνια και γκλάμορους εκδηλώσεις για τη φωτογράφησή τους βεβαίως, είτε αγνοούν επιδεικτικά την οποιαδήποτε ανάγκη για μια κάποια ευαισθησία και εμπράγματη θέση απέναντι στην πνευματική καλλιέργεια της κοινωνίας.

Και επί τη ευκαιρία, είναι γνωστό τοις πάσι ότι το υπουργείο Πολιτισμού είναι μακράν μια θεσμική επίφαση, το άλλοθι ενός ακραίου λαϊκισμού που καλλιέργησε περίτεχνα ο παπανδρεϊσμός και που ευλαβικά συντηρήθηκε τις επόμενες δεκαετίες... («Κουλτούρα να φύγουμε» λέγαν τότε, «κουλτουριάρηδες» λένε ακόμη στην επαρχία, ως βρισιά ή εμπαιγμό). Αρκεί ο καθένας ν' ανακαλέσει στη μνήμη τα ονόματα των όσων «παρέλασαν» από τον θώκο του δύσμοιρου υπουργείου, κατά καιρούς, κι ανεξαρτήτως κομματικού χρώματος. Κι αρκεί επίσης να ψάξει κανείς για να βρει τις ανύπαρκτες υποδομές, τις επιδερμικές ασκούμενες πολιτικές, τους ισχνούς προϋπολογισμούς που ενέκριναν για την (υγιή;) πολιτιστική ανάπτυξη με ουσιώδες αντίκτυπο στο προφίλ της Ελλάδας ως πολιτισμικού εταίρου στο παγκοσμιοποιημένο γίγνεσθαι. Θα γελάσει σαρδόνια, τουλάχιστον.

Καλά τα λέει ο κ. Κοτζιάς... Ο σπόρος θάβεται βαθιά, όμως καμιά φορά ξεχνιέται. Ίσως και ξεραίνεται.


Commenti