(αλήθεια)

Ο ΗΡΩΑΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ δεν είναι ανώνυμος, δεν περιφέρεται στην οικουμένη του εαυτού του τυχαία. Γνωρίζει την αλήθεια.

Είναι οι λίγοι εκείνοι που θαυμάζω και προστρέχω για τη συμβουλή τους. Δεν τους ονοματίζω προφήτες˙ αφουγκράζομαι τον τρόπο με τον οποίο ψάχνουν το πώς θ’ αναγεννηθεί ο κόσμος. Η σάρκα δεν διαφέρει από τον νου: τρέχουν μαζί με τον χρόνο στη διαδρομή προς την ολοκλήρωση. Εκείνη χρειάζεται τη διάρκεια που θα θρέψει την ομορφιά της, που θα της δίνει πνοές. Εκείνος προκαλεί την περιπέτεια, ή αλλιώς τη στοχαστική αναζήτηση για τις ρίζες έως την κατάληξή του. Πρόκειται για τον άνθρωπο με την πραγματικότητα, καθώς πάλλεται μεταξύ καταστάσεων της ζωής, εύστοχων προσδοκιών ή υποκατάστατων, ονείρων και βιωμάτων, ωφέλιμων σιωπών και αισθημάτων... Αυτούς εμπιστεύομαι για να διεισδύσω σε όλα ετούτα τα μαγικά κι επώδυνα. Με καθοδηγούν υποβάλλοντας το θυμικό μου απέναντι στη γνώση της αρχής και του τέλους, στην αμφιβολία που διογκώνει τη γνησιότητά της. Είμαι αντιφατικός ή δυνατός στην πρόκληση αυτή; Πρέπει να πλησιάζω το μηδέν για να μαθαίνω το σύνολο. Εξυψώνομαι για να εμβαθύνω στ’ ακανόητα. Είμαι ταπεινός για να κατακτήσω το μεγαλείο.

Όμως, δεν αρκεί να γνωρίζει την αλήθεια ο ήρωας αυτής της ιστορίας. Οφείλει να τη διαιωνίζει, να τη μοιράζει.