Χρειάζονταν μόλις λίγες στιγμές για να καταλάβω τη σημασία της. Η ανεξέλεγκτη ομορφιά της με έκανε να ξεχνώ ποιος είμαι, να χάνω τον προσανατολισμό και το όνομά μου, να παλεύω με τα κύματα μιας ακαριαίας αμνησίας. Τελικά, ομολογώ ότι η επιρρέπειά μου προς το φως αποκτούσε πλέον μια εξήγηση: η αθωότητα του βλέμματος αντέχει τις αλήθειες κι αναστέλλει τον πλούτο του ψέματος. Χρειαζόταν λοιπόν αυτό το κουράγιο ν' αφεθώ στην ωραιότητα, να συγκινηθώ αλλά και να την προκαλέσω, να μάθω ότι ακόμη κι ως απελπισία είναι η επιλογή μου, να τη χαρώ όπως εάν ήμουν ένας παντογνώστης της άνοιξης, ένας δόκιμος στα βιώματα που γεύτηκα μέχρι τώρα. Γι' αυτό γνωρίζω και τώρα μετρώ τις λίγες στιγμές, γι' αυτό προσπαθώ να την ομορφαίνω και γίνομαι ο μικρός θεός της...
Commenti