(μεσοΰπνι)


ΗΞΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ τη διαδρομή. Κρατούσα την ανάσα μου φθάνοντας πλησιέστερα. Κοιτούσα εμπρός, προσεκτικός, στην αόρατη οριζόντια γραμμή του χρόνου μου, γιατί περίμενα να εμφανιστεί η αλήθεια στην επόμενη στροφή, στο σημείο που θα φωτιζόταν λιγότερο από τον ήλιο ή μετά το βήμα προς τον γκρεμό (που τ' ονομάζουν οι ποιητές ευτυχία). Δοκίμασα τις αισθήσεις μου αφειδώλευτα πιστεύοντας στην απατηλή δύναμη της ανθρωπότητας να διαχωρίζει το όφελος από τη σπατάλη της ζωής, να προσδίδει υπεροχή στο έμψυχο σύμπαν (εγώ, εσύ, αυτό) έναντι της υλικής αβεβαιότητας. Άρχισα να παρατηρώ τις θεότητες που εμφανίζονταν σε κάθε σταυροδρόμι, γνωρίζοντας ότι θα με συνέπαιρναν στην αχνή τρέλα τους είτε θα εκμεταλλεύονταν την κόπωση στην προσπάθειά μου να καταλήξω ένας θεός του εαυτού μου.

Τίποτε, τίποτε άλλο, το εννοώ, αδύνατον να διαφύγω από αυτό το μηδέν της σκέψης μου.

Η διαδρομή είχε περάσει το μεσοΰπνι, άρα έπρεπε να βιαστώ, ν' αποφύγω την παραίσθηση ενός μεγαλείου που δεν μου ανήκε. Ανέπνεα πλέον όσο αρκούσε για να συνεχίσω να ζω την αναμονή της άφιξης και των απαντήσεων που χρειαζόμουν, την αγωνία από τη συναίσθηση των πραγμάτων, την ιδέα του μικρού γλυκού ψεύδους που άρπαξα από τα κορμιά της νιότης μου. Στο τέλος, το ήξερα από τότε, θ' αντίκριζα την αλήθεια και συγκινημένος θα την περιποιόμουν (αυτό με έκανε να θέλω να είμαι καλός άνθρωπος). Και με αυτή τη συνείδηση θα κέρδιζα την αιωνιότητα, όχι τίποτ' άλλο παρά λέξεις, όπως και την ανάμνηση σωσμένη πάνω σε χαρτιά, απ' όλες εκείνες που έμαθα στη διαδρομή. 


Commenti