ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ το άλλο ή αυτό, το μοναδικό σκίρτημα, οι βραδιές εκείνες που πιστεύαμε διαρκείς ανάμεσα στις αναμνήσεις μας. Τότε ήταν ανεπαίσθητο, όχι βιαστικό το βλέμμα: ζούσαμε το άπειρο.
Μας ενδιέφερε το αδιανόητο του εαυτού μας. «Η μέγιστη ειλικρίνεια απέναντι στα φώτα είναι ο λόγος για να μην κλείνουμε τα μάτια...», δικαιολογούσα την αμηχανία αντικρίζοντας το «λίγο» και το «πολύ» του κόσμου που δεν καταφέρναμε ακόμη να κατακτήσουμε.
Μας ταίριαζε το αδύνατο, η αναστροφή του δυνάμενου, αυτό που ως ηδονή -πράξη και λογισμός- δεν καταλάβαμε ότι θα κάνει τη ζωή τρόπαιο και τη μοναξιά μας συμπόρευση.
Commenti